Dr. Shamrahayu: Peranan Raja-Raja Melayu Berpaksi Perlembagaan Persekutuan

Teks pembentangan Prof. Madya Dr. Shamrahayu Abdul Aziz, Pensyarah Kulliyyah Undang-undang Profesor Ahmad Ibrahim, UIAM, bertajuk Kedaulatan Islam Sebagai Agama Negara – Peranan Raja-Raja Melayu Berpaksi Perlembagaan Persekutuan, di Seminar Mendaulatkan Islam Agama Negara (SEMAIAN) Peringkat Nasional yang telah berlangsung di Dewan Muktamar Pusat Islam, Kuala Lumpur pada 5hb Januari 2013 anjuran Pertubuhan Muafakat Sejahtera Masyarakat Malaysia (MUAFAKAT) dengan kerjasama Jabatan Kemajuan Islam Malaysia (JAKIM).

*************

Rakaman video boleh dicapai di sini:

*************

Kedaulatan Islam Sebagai Agama Negara: Peranan Raja-Raja Melayu Berpaksikan Perlembagaan*

Shamrahayu A Aziz**

Pengenalan

Hubungan antara Duli-Duli Yang Maha Mulia Raja-Raja Melayu (DYMM Raja-Raja Melayu) dan Agama Islam boleh dilihat menerusi Perlembagaan Persekutuan dan juga Perlembagaan negeri. Hubungan tersebut merangkumi, antara lain, peranan yang perlu dimainkan oleh raja-raja berkenaan Islam. Sama ada dengan kapasiti sebagai Ketua Agama di negeri masing-masing atau bersama dengan Majlis Raja-Raja, raja-raja boleh memainkan peranan besar untuk mendaulatkan Islam sebagai agama negara atau agama negeri sebagaimana termaktub dalam Perlembagaan. Selain daripada itu sebagai simbol perpaduan, raja-raja juga boleh melaksanakan peranan untuk memartabatkan Islam. Kertas ini cuba mendalami peranan yang perlu dipenuhi oleh raja-raja bagi mendaulatkan agama Islam sebagai agama negara. Di samping mengetengahkan peruntukan-peruntukan Perlembagaan Persekutuan mengenai peranan tersebut, kertas ini juga cuba memberi tafsiran berkenaan tujuan dan semangat Perlembagaan. Bagi memenuhi objektifnya kertas kerja ini saya cuba membawa kepada peserta seminar ringkasan sejarah berkenaan hubungan dan peranan raja-raja dan Islam, dari Alam Melayu sehingga peranan tersebut diisytiharkan dalam Perlembagaan Persekutuan.

 

Sejarah Ringkas Pertalian dan Peranan Raja-Raja Melayu dan Islam

Hubungan antara Raja-Raja Melayu dan Islam dapat dilihat dengan jelas dalam lipatan sejarah Alam Melayu. Kita saksikan sejarah yang membuktikan pertalian antara Islam dan raja-raja bukan hanya satu tautan fizikal. Pertalian antara keduanya adalah tautan jiwa dan nurani yang menjadi begitu sinonim sehingga menjadikan Islam sebagai mandat yang hendaklah sentiasa dipenuhi tanggungjawabnya oleh raja-raja sepanjang tempoh takhtanya.

Kita maklum Alam Melayu begitu sinonim dengan agama Islam sehinggakan orang-orang Melayu dan Islam itu dianggap sebagai ganti antara satu sama lain; iaitu, yang dikatakan Islam itu adalah Melayu dan yang dikatakan Melayu itu Islam. Walaupun ini tidak semestinya benar, kerana Islam itu bukanlah terbatas kepada Melayu, tetapi oleh kerana hubungan antara keduanya adalah hubungan simbiotik, maka itulah pemahaman dan penerimaan masyarakat Melayu berkenaan Islam sehinggalah Melayu hendaklah sentiasa beragama Islam sebagaimana diisytiharkan dalam Perlembagaan (160(2)). Malah keputusan mahkamah juga berkata begitu (Azlina Jailani – Mahkamah Tinggi)

Atas peranan yang telah dimainkan oleh institusi raja berkenaan Islam, maka Islam berkembang di Alam Melayu bukan sahaja sebagai satu kepercayaan atau agama semata-mata. Raja-Raja telah menjadikan Islam berkembang dengan gemilang di Alam Melayu sebagai satu cara hidup yang mewarnai dan mencorak kehidupan serta budaya masyarakat. Penerimaan Islam sebagai cara hidup dan pemakaian sistem politiknya menerusi pemerintahan Raja-Raja Melayu menjadikan Alam Melayu ini sebuah tamadun yang makmur dan gemilang. Institusi raja telah memainkan peranan penting serta menjadi tunggak kepada pengembangan dan kegemilangan Islam di Alam Melayu.

Peranan raja sentiasa menjadi tumpuan dalam proses keIslaman di Alam Melayu. Kelihatan dengan jelas kesan dan pengaruh keislaman raja yang memeluk Islam ke atas rakyatnya. Setelah seorang raja memeluk Islam maka rakyatnya juga mentaati Islam. Pengislaman raja menjadi titik tolak kepada pengembangan Islam di Alam Melayu.

Mengenai Islam dan raja di Tanah Melayu, kewibawaan Raja-Raja Melayu berkaitan Islam telah membawa kegemilangan kepada Tanah Melayu dan menjadikan Tanah Melayu sebagai pusat perdagangan yang masyhur. Raja adalah sumber kestabilan dan kemakmuran negara dan merupakan contoh tauladan – menjadikan kedudukan raja sungguh tinggi sehinggakan setiap kata-katanya adalah undang-undang. Kalau bukan dengan kesungguhan raja, tidaklah Islam begitu tersebar di Alam Melayu dan seterusnya menjadi masyhur dan sebati di Tanah Melayu, termasuklah Empayar Melaka serta kesultanan sebelum dan selepasnya, seperti Kesultanan Terengganu, Kedah dan Perak. Malah dalam konteks undang-undang kesultanan-kesultanan ini mempunyai senarai undang-undang Islam yang bukan sedikit.

Dalam keadaan itu, bukan tiada cabaran atau rintangan yang dihadapi raja-raja dalam menjadikan Islam sebagai cara hidup dan asas pemerintahan serta perundangan. Cabaran itu bukan pula sedikit. Raja-raja melalui cabaran dari sudut penyesuaian budaya. Perubahan daripada satu corak kehidupan kepada sesuatu yang berlainan menjadikan ia satu kejutan budaya dan ia bukan satu yang mudah.

Raja-raja juga menghadapi cabaran dalam mengubah kefahaman Hindu yang agak mendalam di kalangan masyarakat Alam Melayu termasuk juga Tanah Melayu. Begitu juga dengan cabaran yang datang daripada kuasa adat. Apabila disebut adat maka dengan sendirinya difahami bahawa ia merupakan sesuatu yang begitu tertanam dan membumi dalam masyarakat. Adat ialah amalan yang telah sekian lama mendapat tempat yang sangat selesa dalam budaya Alam Melayu sebelum kedatangan Islam. Maka secara resamnya, mengubah sesuatu yang telah menjadi amalan yang membumi itu bukan sesuatu yang mudah. Di sinilah juga peranan raja-raja menjadi terserlah.

Setelah Islam berjaya dijadikan sumber kepada cara hidup dan pemerintahan, cabaran seterusnya yang telah dihadapi Raja-Raja Melayu ialah pengaruh kuasa atau penjajah Barat di Alam Melayu. Kuasa Barat tidak datang ke ruang Alam Melayu dan Tanah Melayu ini dengan tangan kosong. Mereka membawa pengaruh bukan sahaja imperialisme fizikal tetapi juga sarat dengan misi keagamaan. Dengan misi dan pendekatan yang berkesan pengaruh penjajah Barat dalam hal keagamaan itu juga bukan calang-calang hebatnya di kalangan masyarakat Melayu. Ini menjadi cabaran yang besar kepada raja-raja. Kedatangan kuasa Barat yang membawa bersamanya ajaran Kristian dan undang-undang sekular dilihat sebagai mencabar kedudukan Islam dan undang-undangnya yang telah lebih seabad bertapak di Tanah Melayu. Fakta sejarah perundangan menyaksikan, terutamanya ketika pemerintahan British, undang-undang dari England telah diperkenalkan secara tidak langsung menerusi hakim-hakim Inggeris yang membuat keputusan berdasarkan undang-undang dan kefahaman mereka. Seterusnya British memperkenalkan undang-undang mereka secara formal dengan pengenalan Piagam-Piagam Keadilan. Kita mengambil perhatian juga bahawa Hakim Inggeris mengiktiraf kedudukan undang-undang Islam sebagai undang-undang yang tidak asing walaupun niat pengiktirafan ini boleh dipersoal. Walaupun ada yang menafikan kesan Piagam Keadilan terhadap perundangan negara, hakikatnya ialah Piagam tersebut telah memberi ruang yang lebih luas kepada hakim-hakim untuk merujuk kepada undang-undang Inggeris. Kewibawaan raja-raja mengekalkan kedudukan Islam di bawah naungan baginda sehingga kedudukan Islam itu kekal dan diiktiraf walaupun kedatangan Barat itu membawa ajaran Kristian dan juga undang-undang sekular yang begitu dominan.

Dengan kedatangan kuasa Barat, peranan dan sumbangan institusi raja bukan sedikit demi kelangsungan Islam walaupun dalam keterbatasan ketenteraan jika dibandingkan dengan kuasa Barat.[1] Raja-raja telah membuktikan kebolehan diplomasi sehingga institusi raja itu sendiri dapat dikekal dan agama Islam berjaya dipertahan walaupun beberapa negara beraja lain telah hilang sistem beraja bahkan agama yang berada di bawah naungan raja telah hilang daripada ruang perundangan. Di India contohnya, bukan sahaja sistem beraja yang hilang tetapi juga agama yang begitu berpengaruh juga telah dikeluarkan daripada perundangan sehingga Perlembagaan India yang merdeka mengisytiharkan negara tersebut sebagai sebuah negara sekular – sedangkan kita tahu agama Hindu begitu sebati dengan negara India sebelum penjajahan Barat – bahkan sehingga kini.

Ketika dalam proses kemerdekaan, cabaran besar datang kepada kedudukan agama Islam dengan berkembangnya pengaruh komunisme. Fahaman komunisme ini juga menjadi kebimbangan dan juga boleh dianggap sebagai cabaran yang telah dihadapi oleh raja-raja berkenaan peranan mempertahan dan memartabatkan agama Islam.

Cabaran atau rintangan yang telah disebut di atas telah mencabar kebijaksanaan raja-raja bagi menjaga dan mempertahankan agama Islam. Walaupun dalam liku dan rimbunan onak duri yang tebal telah ditempuhi itu, Islam tetap selamat di bawah naungan dan payung baginda.

Semangat juang yang tinggi serta sifat peribadi terpuji raja-raja telah berjaya mengharungi semua cabaran itu. Sifat warak dan keilmuan serta keperibadian raja telah menjadikan Kesultanan Melayu (Melaka, sebagai contoh, atau lama sebelum itu, Pasai) sebagai pusat keilmuan, pusat perdagangan dan kegemilangan Islam. Begitu juga contoh yang didapati pada Kesultanan Acheh, Kesultanan Brunei, Kesultanan Sulu, Riau, Palembang dan beberapa kesultanan di Alam Melayu yang lain.[2] Ketokohan, kewibawaan dan keperibadian seorang raja yang memerintah diserasikan dengan unsur kudus, luhur dan suci. Jika sebelum Islam sifat-sifat ini dikaitkan dengan dewa dan kepercayaan lain tetapi setelah kedatangan Islam, sifat-sifat ini dikaitkan dengan Allah dan RasulNya serta para anbia dan wali-wali Allah. Percaya atau tidak sehingga kini kita mempunyai penulisan yang mengaitkan Raja-Raja dengan keturunan Rasulullah terus dari Mekah.

“dan jangan kamu sekalian lupa pada berbuat kebaktian kepada raja kamu. Oleh itu kata hukama, adalah raja yang adil itu dengan Nabi Sallahahu-‘alaihi wasallam umpama dua buah permata pada sebentuk cincin; lagipun raja itu umpama ganti Allah dalam dunia, kerana ia zulilahi-fi’l-‘alam; apabila berbuat kebaktian kepada raja seperti berbuat kebaktian kepada Allah Subhanahu-wa-Taala. Yakni berbuat kebaikan kamu akan Allah dan Rasul-Nya dan akan raja… hendaklah janganlah kamu lupai, supaya kebesaran dunia akhiratkamu perolehi”[3]

Di sinilah juga lahir konsep ‘kedaulatan’ raja. Ini bagi memberikan keyakinan kepada rakyat akan karisma pimpinan raja tersebut. Konsep ‘daulat’ raja dalam hubungannya dengan Islam boleh dikiaskan dengan keupayaan raja mendapat kepercayaan rakyat dalam mentadbir dan melaksana urusan Islam – sebagai lambang dan unsur sisiopolitik tradisi Islam yang istimewa sebagai tokoh yang berdaulat terhadap rakyat. Dengan prinsip Islam, konsep kedaulatan dikaitkan dengan keimanan, ketakwaan, keunggulan peribadi, keluhuran budi, dan pencapaian rohaniyah. Di sinilah letaknya juga peranan ulamak dalam memberi panduan menasihati dan memperingati raja-raja. Karisma mengenai Islam dan daya kepimpinan untuk Islam akan menjadikan seorang raja itu mampu mengekalkan daulat dan memikat rakyat kepada Islam.

Dalam keadaan kedaulatan raja ketika ini merujuk kepada Perlembagaan, ia amat jauh berbeza dengan kedaulatan raja terdahulu yang dikaitkan dengan karisma, kebolehan peribadi dan kewibawaan batang tubuh raja tadi. Bagaimana pun, dalam sistem berperlembagaan, walaupun kedudukan dan peranan raja berkaitan Islam jelas terpahat, ia bukan sesuatu yang tersendiri dan terpisah daripada keperibadian raja bagi memikat rakyat kepada Islam dan memartabatkan Islam. Ini kerana Islam itu harus diperlihat dan diperaku melalui keperibadian dan apa yang dimasyhurkan dalam Perlembagaan itu adalah bagi memudahkan institusi raja memainkan peranan mendaulatkan Islam.

Dalam proses kemerdekaan dan penggubalan Perlembagaan Persekutuan, raja-raja agak keberatan untuk meletakkan agama Islam dalam Perlembagaan Persekutuan. Walaupun Suruhanjaya Reid menganggap raja-raja mempunyai reaksi negatif terhadap cadangan itu, Suruhanjaya tidak meletakkan alasan yang telah diutarakan oleh raja-raja. Dalam nota ‘perbicaraan’ ketika pertemuan antara wakil raja Melayu dan ahli Suruhanjaya, raja-raja menyatakan ketidaksediaan mereka itu berpunca daripada perbincangan mengenai sama ada perlembagaan yang dirancang itu patut memberi hak kepada Melayu untuk menukar agamanya dalam konteks kebebasan. Ketika berbicara tentang pertukaran agama, raja-raja memikirkan lebih baik untuk Islam dikekalkan sebagai urusan negeri-negeri.[4] Oleh itu pernyataan Suruhanjaya Reid berkenaan pandangan raja-raja berkenaan peruntukan Islam sebagai agama persekutuan tidak disertakan dengan keterangan menyeluruh.

 

Islam dalam Perlembagaan secara ringkas

Hakikat yang dapat kita lihat secara harfiah dalam Perlembagaan ialah Islam berada pada tempat yang sangat selesa dalam sistem perundangan negara. Kedaulatan Islam beriringan dengan kedaulatan Perlembagaan. Perlembagaan Persekutuan, sebagai sebuah perlembagaan bertulis mengisytiharkannya sebagai undang-undang tertinggi negara melalui per. 4(1). Perlembagaan juga mengisytiharkan Islam sebagai agama bagi negara dengan memaktubkan per. 3. Selain daripada per. 3 ini, terdapat beberapa peruntukan lain yang meletakkan Islam pada tempat yang tinggi dan berbeza daripada agama lain. Perkara-perkara lain itu termasuklah per. 12(2), 11(4) dan 150(6A) sert sumpah jawatan Yang di-Pertuan Agong berkaitan Islam. Kita juga telah melihat kedudukan Islam yang berbeza jika dibandingkan dengan agama lain sebagaimana dihujahkan oleh mahkamah dalam beberapa kes seperti Meor Atiqulrahman, Kamariah Ali, Azlina Jailani dan terbaru, kes Fathul Bari walaupun agak berbeza dengan pendekatan tafsiran yang dibuat dalam kes Che Omar Che Soh.  

Bagi kepentingan munasabah kaum lain, Perlembagaan membenarkan bukan penganut Islam untuk mempunyai kebebasan beragama. Namun, raja-raja telah memainkan peranan penting ketika penggubalan Perlembagaan dengan memberikan peringatan kepada Suruhanjaya Reid supaya kebebasan beragama itu tidak merangkum kebebasan untuk menyebarkan agama bukan Islam di kalangan orang Islam atau menyebabkan orang yang beragama Islam menukar agama. Dalam kata-kata peguam yang mewakili raja-raja:

“The position is this in practice. Supposing a teaching order, in a broad sense, wants to establish an educational establishment in the stats – well, no difficulty in the past has been put for practical reasons in the way of their doing so, and they are encouraged by grants of land to come and do it but the understanding is that you must not try and convert Muslims. With all the others you can do what you like.”[5]

 

Peranan Raja-Raja Mengenai Islam Berpaksikan Perlembagaan

Kalau dahulu, sebelum Perlembagaan digubal, keselamatan, kemakmuran dan keamanan negara dikaitkan dengan pemerintahan raja yang adil dan tuah raja, perkara ini tidak jauh berbeza walaupun dengan adanya Perlembagaan bertulis. Walaupun negara menerima sistem pemerintahan demokrasi berparlimen, kita tidak meninggalkan insitusi raja. Kita masih mengekalkan sistem beraja walaupun telah ditukar kepada ‘raja berperlembagaan’. Selain daripada mengekalkan institusi raja, kita bahkan dari satu sudut, kita telah mengukuhkan institusi raja tersebut. Hal ini dapat dilihat bilamana kita menambah bilangan takhta dan memperaku pembentukan dan peranan Majlis Raja-Raja dalam Perlembagaan Persekutuan.

Bagi membincangkan peranan mendaulatkan Islam sebagai Agama bagi Negara, beberapa konsep dan peruntukan berkaitan kedudukan, kuasa dan tanggungjawab yang boleh dimainkan oleh DYMM Raja-Raja Melayu cuba diketengahkan dalam perbincangan di bawah.

 

Raja-Raja Melayu sebagai Raja Berperlembagaan

Frasa ‘Raja Berperlembagaan’ tidak asing dalam kebanyakan sistem monarki yang diamalkan dalam dunia demokrasi hari ini. Frasa ini boleh diertikan sebagai menolak sistem feudal dan juga pemerintahan berdasarkan kehendak raja secara mutlak. Dengan kata lain, frasa ‘Raja Berperlembagaan’ juga melambangkan institusi raja bukanlah sistem feudal yang membolehkan raja bertindak sesuka hati tanpa sebarang kawalan atau tanpa sekatan. Dalam sistem raja berperlembagaan ini raja harus bertindak mengikut peruntukan Perlembagaan yang telah menutup ruang kepada kuasa mutlak.

Menerusi sistem raja berperlembagaan sebagaimana dimaktubkan Perlembagaan Persekutuan, DYMM Raja-Raja bagi negeri-negeri hendaklah bertindak atas nasihat Majlis Eksekutif yang diketuai oleh Menteri Besar, manakala di peringkat Persekutuan, Yang di-Pertuan Agong hendaklah bertindak atas nasihat Jemaah Menteri yang diketuai oleh Perdana Menteri dalam semua perkara kecuali dalam beberapa perkara yang disebut sebagai kuasa budi bicara.

Sebagaimana difahami daripada sejarah dan penerimaan prinsip raja sebagai Ketua Agama, kuasa, peranan dan tanggungjawab berkaitan hal-ehwal agama Islam serta adat istiadat Melayu sepenuhnya berada di bawah ruang lingkup budibicara DYMM Raja-Raja. Walaupun tidak dikelaskan begitu dalam per. 40 (peruntukan berkaitan kuasa Yang di-Pertuan Agong untuk bertindak atas nasihat) sebagai sebahagian daripada kuasa budi bicara, semangat Perlembagaan hendaklah diambil perhatian. Semangat Perlembagaan dalam konteks ini ialah, DYMM Raja-Raja Melayu merupakan Ketua Agama bagi negeri-negeri dan agama Islam adalah urusan negeri-negeri serta menurut tradisi dan warisan sejarah, Raja-Raja Melayu berkuasa penuh ke atas agama Islam. Kesannya di sini, dalam hal urusan berkaitan agama Islam dan adat resam atau adat istiadat Melayu, DYMM Raja-Raja tidak tertakluk kepada nasihat Jemaah Menteri. Seperti juga semasa pemerintahan Inggeris, raja-rajalah juga yang menggenggam kuasa berkaitan Islam. Islam (dan adat istiadat Melayu) kekal dalam kekuasaan dan budibicara baginda.

Kesan daripada itu, sebarang tindakan atau apa juga perkara berkenaan agama Islam dan Melayu hendaklah diurus dan diselenggara menurut kehendak Raja-Raja (berdasarkan nasihat-nasihat Mufti atau institusi lain yang diberikan tanggungjawab memberi nasihat dalam hal berkenaan agama Islam. Menerusi konsep raja berperlembagaan inilah juga raja-raja Melayu boleh melaksanakan peranan untuk mendaulatkan Islam sebagai agama bagi negara kerana kuasa Raja berkaitan agama Islam adalah konklusif. Sekiranya tidak, baginda tidak akan dapat memelihara Islam sebagaimana dimaksudkan di dalam sumpah jawatan (yang akan dibincangkan dibawah). Keadaan ini memberikan Raja satu posisi selesa sebagai Ketua Agama dan melaksanakan peranan mendaulatkan Islam sebagai Agama Negara.

Oleh itu, konsep raja berperlembagaan ini tidak boleh dijadikan sekatan kepada DYMM Raja-Raja Melayu untuk memartabatkan Islam sebagai Agama Negara.

 

Raja-Raja Melayu Sebagai Ketua Agama

Perlembagaan Persekutuan mengekalkan raja-raja Melayu sebagai Ketua Agama di negeri-negeri Melayu yang sembilan itu. Bahkan bagi negeri-negeri lain yang tidak mempunyai raja Perlembagaan Persekutuan menyatakan supaya dimasukkan ke dalam Perlembagaan negeri itu peruntukan bagi meletakkan Yang di-Pertuan Agong sebagai Ketua Agama Islam bagi negeri masing-masing (per. 3(3)). Melalui Perlembagaan Persekutuan juga Yang di-Pertuan Agong dijadikan Ketua Agama bagi Wilayah-Wilayah Persekutuan (per. 3(5)).

Walaupun istilah ‘Ketua Agama’ ini agak baharu iaitu dalam tradisi kepimpinan berkaitan agama Islam, tetapi ia menggambarkan tentang kekuasaan dan tanggungjawab raja-raja terhadap Islam. Kedudukan sebagai ‘Ketua Agama’ tidak bersifat ‘ceremonial’. Terkandung di dalam kedudukan itu tanggungjawab yang besar. Istilah ‘ketua’ sebagaimana maksud literalnya ialah pemimpin yang mengepalai dan bertanggungan. Lahir daripada pengertian dan maksud literal perkataan ‘ketua’ itu, maka kedudukan ‘Ketua Agama Islam’ itu bermaksud seorang pemimpin yang bertanggungjawab untuk mempastikan agama Islam sentiasa terpelihara dan dihormati.

Perlembagaan bagaimana pun tidak memperincikan cara atau mekanisme yang perlu diikuti atau dipatuhi oleh Ketua Agama untuk menjadikan agama Islam itu agama yang terpelihara dan dihormati.

Kedudukan DYMM Raja-Raja Melayu sebagai Ketua Agama tidaklah disebut perinciannya dalam Perlembagaan, kecuali apa yang dinyatakan peranannya dalam per. 38(6)(d) iaitu peruntukan berkaitan kuasa budi bicara Majlis Raja-Raja dalam “mempersetujui atau tidak mempersetujui supaya apa-apa perbuatan, amalan atau upacara agama diperluas ke Persekutuan secara menyeluruh.” Walaupun begitu kedudukan sebagai Ketua Agama itu difahami sebagai merangkum kuasa berkaitan perundangan dan pelaksanaan, termasuk pentadbiran, serta mungkin tertakluk kepada syarat-syarat tertentu, berkaitan kehakiman juga.

Peranan DYMM Raja-Raja Melayu sebagai Ketua Agama telah diambil perhatian oleh undang-undang berkaitan Pentadbiran Agama Islam negeri-negeri.

Kedudukan sebagai Ketua Agama Islam tidak boleh dipandang sebelah mata. Bukan sahaja kerana ia satu tradisi yang telah menjadi amalan, tetapi juga kerana ia merangkumi hak, kuasa dan tanggungjawab yang diberikan oleh Perlembagaan, undang-undang tertinggi negara. Oleh itu pengiktirafan Perlembagaan tersebut seharusnya mempunyai kesan tertentu. Ia tidak harus dianggap sebagai sesuatu yang sia-sia. Hak, kuasa dan tanggungjawab tersebut mempunyai nafas dan hidup. Ia harus menjadi rujukan dan diterima dalam mendepani isu-isu berkaitan agama Islam.

Dari perpektif lain, keadaan sekitar atau orang sekeliling juga hendaklah sentiasa menghormati Ketua Agama. Sebagai Ketua Agama yang diiktiraf kuasa dan peranan Perlembagaan perlu diberikan ruang untuk didengar dan dipatuhi dalam apa jua keadaaan yang melibatkan agama Islam. Agak mustahil bagi seorang ketua, termasuk Ketua Agama, untuk melaksanakan tanggungjawab atau peranan sekiranya keadaan sekitar tidak kondusif untuk pelaksanaan tersebut.

Oleh itu, dalam konteks ini dalam apa juga keadaan, menerusi apa juga cara, Ketua Agama berperanan untuk meletakkan kedudukan agama Islam dalam keadaan selamat dan terpelihara serta dogma-dogma dan amalan-amalan agama, termasuk perundangannya dihormati dan ambil kira dalam apa jua keadaan.

 

Sumpah Jawatan Yang di-Pertuan Agong

Sumpah jawatan Yang di-Pertuan Agong yang diperturun di dalam Jadual 4 Perlembagaan meletakkan tanggungjawab perlembagaan kepada Yang di-Pertuan Agong untuk menjaga dan mempertahankan kedudukan Islam, walaupun baginda secara harfiah bukanlah Ketua Agama Islam bagi keseluruhan Persekutuan. (“…Dan lagi Kami berikrar mengaku dengan sesungguh dan dengan sebenarnya memeliharakan pada setiap masa Agama Islam” – petikan sumpah jawatan Yang di-Pertuan Agong). Oleh itu titah baginda Yang di-Pertuan Agong perlu didokong dalam isu berkaitan agama Islam. Sekiranya tidak, jawatan Ketua Agama Islam dan sumpah jawatan Yang di-Pertuan Agong tersebut hanyalah peruntukan Perlembagaan yang sia-sia. Ini tidak harus terjadi kerana Perlembagaan bukan dokumen yang sia-sia dan kaku. Seluruh peruntukan perlembagaan mempunyai firasat dan nafas tertentu, dan ia tidak diwujudkan dalam kekosongan.

Memberi perlindungan kepada pendakwah dan sarjana Islam, bergaul rapat dengan pemikir Islam mewujudkan lunas-lunas positif dalam penerapan keilmuan Islam dan seterusnya penumbuhan peradaban Islam.

Dalam sumpah jawatan itu juga Yang di-Pertuan Agong hendaklah membina pentadbiran yang adil. Sifat adil adalah kunci kepada segala perkara dan sifat inilah juga yang boleh dijadikan ruang untuk memjalankan peranan mendaulatkan Islam.

 

Peranan Raja disokong Undang-Undang Jenayah Syariah

Dalam konteks undang-undang jenayah Syariah di Malaysia, mengingkari titah raja dalam urusan agama Islam adalah satu perbuatan jenayah. Titah Raja mengenai Islam bukan merupakan omongan kosong yang boleh diabaikan. Ia adalah titah yang mempunyai sanksi Perlembagaan. Dalam konteks ini, titah Raja merupakan nasihat yang perlu diperakui dan dituruti. Dengan mempunyai kekuatan ini, raja-raja boleh menjalankan peranan mendaulatkan Islam dengan lebih semurna.

Pengembangan Agama Bukan Islam

Kita telah dekati pernyataan peguam mewakili raja-raja dalam proses penggubalan Perlembagaan Persekutuan. Setelah berjaya meletakkan sekatan kepada kebebasan beragama sebagaimana peruntukan per. 11(4) dan juga senarai negeri, maka adalah menjadi peranan raja-raja yang memerintah pada ketika ini supaya pengembangan agama bukan Islam bukan sahaja dapat dibendung, tetapi juga disekat sepenuhnya. Maka dalam merealisasikan kedudukan Islam sebagai agama negara, maka cubaan memurtadkan orang Islam dalam gerakan pengembangan agama bukan Islam di kalangan orang Islam perlu diambil perhatian sebaik mungkin oleh raja.

Kita maklum juga banyak negeri telah meluluskan undang-undang bagi mengawal dan menyekat pengembangan agama bukan Islam di kalangan orang Islam dan ini boleh membantu raja dalam melaksanakan peranan ini.

 

 

Rakyat dan Raja

Karisma raja tidak akan berkesan tanpa sokongan rakyat, terutamanya barisan pemerintahan dan pentadbiran. Dengan kata lain, peranan mempertahan dan mendaulat Islam sebagai agama negara tidak tersekat kepada raja-raja sahaja. Rakyat juga hendaklah menjaga dan membina kemantapan Islam sebagai agama negara. Atas tradisi, peranan dalam pemerintahan dikongsi antara pembesar rakyat dan raja. Kadi dan fakih berada bersama dalam pentadbiran dan setara dengan pembesar utama. Sebagai contoh, ini jelas dalam sejarah Melaka, Kelantan dan negeri-negeri lain di Tanah Melayu. Keadilan mungkin tidak akan dicapai jika merujuk kepada raja yang memerintah sahaja. Pimpinan rakyat hendaklah membantu raja dalam mengendalikan pemerintahan yang adil. Dalam konteks ini para Mufti dan Majlis Penasihat raja-raja bagi negeri hendaklah menjalankan tanggungjawab dan peranan mereka supaya raja juga dapat melaksanakan peranan dengan sebaik mungkin. Konsep musyawarah merupakan kunci kepada pemerintahan yang adil. Peranan alim ulamak yang berada disekitar raja-raja juga tidak boleh diketepikan. Mereka inilah juga yang dapat menjadikan raja itu sebagai raja yang berwibawa.

 

Penutup

Peranan institusi raja adalah penggerak utama dalam pelaksanaan hukum Islam dan kedaulatan Islam sebagai agama negara. Dengan pengiktirafan telah sekian lama, sudah tiba masanya bagi DYMM Raja-Raja merealisasikan kedudukan baginda sebagai Ketua Agama. Bagi merealisasikan peranan ini keseluruhan kerangka Perlembagaan dan pentadbiran Islam hendaklah diberikan nyawa.  Untuk keharmonian negara, Ketua Agama harus dilihat dalam konteks Malaysia, dan sudah tiba masanya untuk Malaysia membentuk konvensyen perlembagaan yang tersendiri, terutamanya mengenai kedudukan Islam dalam Perlembagaan dan kedudukan Raja sebagai Ketua Agama. Malaysia harus melihat kepada salasilah dan nilai tempatan, dan seterusnya membina tamadun perlembagaan yang tersendiri. Raja harus meletakkan satu penanda aras dalam menentukan hala tuju dan kedudukan Islam di negara ini. Kesungguhan raja-raja pada awal kedatangan Islam ke Alam Melayu dan Tanah Melayu hendaklah menjadi taudalan kepada raja-raja semasa dalam mendaulatkan Islam sebagai agama negara. Sebagai contoh, usaha yang begitu gigih selepas pemelukan agama Islam hendaklah dijadikan inspirasi raja-raja Melayu.

Raja-raja bukan sahaja Ketua Agama yang menaungi Islam agama negara, tetapi harus menjadi perancang, penyusun, penggerak dan seterusnya pelaksana kepada Islam serta hukum hakamnya dan seterusnya berjaya membawa Islam ke arah kesejahteraan dan kesejagatan.

---

*Kertas yang dibentangkan sempena Seminar Mendaulatkan Islam Sebagai Agama Negara, anjuran MUAFAKAT, pada 5 Jan 2013 di Pusat Islam Kuala Lumpur

**Profesor Madya (Dr) di Kulliyyah Undang-Undang Ahmad Ibrahim Universiti Islam Antarabangsa Malaysia. Beliau boleh dihubungi melalui emel shamrahayu@gmail.com

[1] walaupun kita tidak dapat menafikan ada di kalangan raja yang leka dan terpedaya.

[2] Auni Abdullah (1991), Islam dalam Sejarah Politik dan Pemerintahan di Alam Melayu, Kuala Lumpur: Nurin Enterprise, 36 – 48

[3] W.G. Shellabear, sebagaimana dipetik Muhammad Yusoff Hashim (1989), Kesultanan Melayu Melaka, Kuala Lumpur: Dewan Bahasa dan Pustaka, 156 – 157

[4] CO 889/8 XC22193 – Public Record Office(London) Hearing of Counsel on behalf of Their Highnesses the Rulers held in Executive Counsel Chamber, Maxwell Road, Kuala Lumpur pada Jumaat dan Sabtu, 14 dan 15 September 1956, h. 104 (92)

[5] Ibid

Naser Disa: Ancaman-Ancaman Terhadap Kedaulatan Islam Sebagai Agama Negara

Teks pembentangan Tuan Haji Mahamad Naser bin Disa, Biro Undang-undang MAIWP, di Seminar Mendaulatkan Islam Agama Negara (SEMAIAN) Peringkat Nasional yang telah berlangsung di Dewan Muktamar Pusat Islam, Kuala Lumpur pada 5hb Januari 2013 anjuran Pertubuhan Muafakat Sejahtera Masyarakat Malaysia (MUAFAKAT) dengan kerjasama Jabatan Kemajuan Islam Malaysia (JAKIM).

*************

Rakaman video boleh dicapai di sini:

*************

Ancaman-Ancaman terhadap Kedaulatan Islam sebagai Agama Negara

Mahamad Naser bin Disa

Mukadimah

Sudah menjadi lumrah dalam kehidupan, sesuatu yang gah namanya dan teguh kedudukannya akan sentiasa dilanda pelbagai ancaman serta percubaan menggugat keagungannya.  Demikianlah juga apa yang dihadapi oleh agama dan umat Islam hari ini, termasuk di Malaysia.  Meskipun Perlembagaan Persekutuan mengiktiraf dan memartabatkan kedudukan agama Islam, namun pihak-pihak tertentu melakukan pelbagai usaha bagi menimbulkan kekeliruan berhubung dengan kedudukannya yang tinggi lagi berdaulat.  Usaha-usaha yang dijalankan kelihatan tersusun dan licik, kerana bermula dengan persepsi dan pentafsiran yang salah tentang kedudukan tinggi agama Islam, ia akhirnya mendorong tindakan tidak wajar atau tidak bijaksana, iaitu yang merugikan agama Islam dan umat Islam.  Kedaulatan agama Islam diabaikan begitu sahaja dan ruang yang luas dibuka bagi memberikan peluang kepada pihak-pihak tertentu untuk terus mengasak dan mempertikaikan ketuanan Islam di Negara ini.  Kertas ini akan menghuraikan isu, permasalahan, dan bentuk-bentuk ancaman yang dihadapi oleh umat Islam pada hari ini.  Seterusnya, kertas ini mengemukakan saranan-saranan tertentu yang perlu diambil dengan penuh perhatian dan dilaksanakan dengan sebaik-baiknya.

Kekeliruan dalam Memahami Perkara 3(1)

Perbincangan pakar-pakar undang-undang berhubung dengan kedudukan Islam dalam Perlembagaan sering kali dimulakan dengan kekaburan terhadap maksud Perkara 3 (1).  Justeru, timbullah pelbagai kesimpulan yang ternyata bertentangan dengan maksud nyata Perkara 3 itu sendiri yang menjadi pegangan banyak pihak.  Antara kesimpulan yang dibuat termasuklah Islam hanya sekadar agama rasmi sahaja.  Sebagai agama rasmi, maka ajaran dan adab-adab yang digariskan dalam Islam hanyalah terpakai dalam situasi tertentu, misalnya amalan membaca doa pada pembukaan majlis rasmi. Lebih membimbangkan daripada itu ialah majoriti peguam bukan Islam dan sebahagian peguam Islam menganggap bahawa negara ini merupakan sebuah negara sekular. Kefahaman dan tanggapan kumpulan ini mempunyai pengaruh yang meluas serta mendalam dalam kalangan masyarakat bukan Islam dan sebahagian umat Islam.

Sebahagian besar aktivis pertubuhan Islam berpegang pada gabungan kedua-duanya, iaitu Malaysia ialah negara sekular yang meletakkan Islam sekadar agama rasmi. Mereka berpegang pada Perlembagaan negara ini yang memartabatkan sekularisme sebagai ideologi negara dan dengan demikian, manifesto perjuangan mereka ialah menukar wajah perlembagaan dan ideologi negara daripada sekular kepada Islam. Alasannya ialah Perkara 4 memartabatkan Perlembagaan sebagai undang-undang tertinggi dan menggantikan al-Qur’an dan al-Sunnah. Justeru, sebahagian besar aktivis gerakan Islam meletakkan perspektif perjuangan mereka di luar ruang lingkup Perlembagaan yang ada.

Malaysia Negara Sekular?

Pegangan yang menyimpulkan bahawa Malaysia sebuah negara sekular berasaskan laporan Kertas Putih tentang syor perlembagaan yang mencadangkan agar Islam dimartabatkan sebagai agama Persekutuan dalam perkara 3(1) dan pada masa yang sama, menjamin kebebasan beragama serta melindungi kedudukan Raja-raja Melayu sebagai ketua agama bagi negeri masing-masing daripada terjejas. Kertas Putih ini juga menyebut bahawa kedudukan Islam itu tidak akan menjejaskan sifat sekular Persekutuan.  Atas jaminan ini, MCA dan MIC dikatakan telah bersetuju untuk menerima perkara 3(1) itu dengan senang hati.

Persoalannya adakah rujukan kepada Kertas Putih syor perlembagaan itu membantu kita untuk mentafsirkan perkara 3(1) secara konklusif? Atau adakah kita terus dikelirukan pula dengan persoalan berkaitan dengan maksud sifat sekular itu? Apa yang berlaku sekarang ini ialah kumpulan ini terus merujuk kepada Kertas Putih itu. Mereka menerima jaminan yang diberikan dalam Kertas Putih berkenaan seolah-olah itulah yang termaktub dalam perlembagaan yang seolah-olah berbunyi, “Islam ialah agama Persekutuan, namun ini tidaklah menghilangkan sifat sekular Persekutuan.”

Kekeliruan yang cuba ditimbulkan kumpulan ini bukan sahaja bertujuan menyerlahkan negara ini sebagai negara sekular, malah mereka terus-menerus berusaha menghakis dan menghilangkan bahagian awal perkara 3(1) sehingga ia seolah-olah berbunyi, “Persekutuan ialah sebuah Negara sekular, namun adat-istiadat Islam dan Melayu boleh diamalkan dalam acara rasmi.”  Inilah pegangan yang mendominasi Majlis Peguam Malaysia dan diperjuangkan dengan hebat oleh Kumpulan Artikel 11. Hal ini dapat dilihat dalam kes Lina Joy pada peringkat Mahkamah Persekutuan, apabila peguamnya berkata,

“Sudah tiba masanya orang Melayu difahamkan bahawa kedudukan Islam adalah lebih rendah daripada Perlembagaan kita dan mesej ini hendaklah dijelaskan kepada mereka oleh mahkamah yang mulia ini.”

Usaha Mendaulatkan Perkara 3 (1)

Usaha untuk mendaulatkan kedudukan Islam sebagai agama Negara telah dilakukan oleh peguam-peguam bukan Islam yang pada hakikatnya hanya merupakan pembelaan bagi mengelakkan anak guam mereka daripada dijatuhi hukuman mati bagi kesalahan pengedaran dadah dan memiliki senjata api.  Dalam kes Che’ Omar bin Che Soh lwn Public Prosecutor, peguam-peguam T Mura Raju dan Ramdas Tikamdas berhujah bahawa hukuman mati bagi kedua-dua kesalahan itu bercanggah dengan hukum syarak kerana kedua-dua kesalahan itu bukan merupakan kesalahan hudud. Oleh itu, ia bercanggah dengan perkara 3(1) yang meletakkan Islam sebagai agama Persekutuan.

Meskipun Mahkamah Agung yang diketuai oleh Tun Mohd Salleh Abbas telah memberikan tafsiran yang betul bagi Islam berdasarkan tulisan S.A.A al Maudu di dalam bukunya, The Islamic Law and Constitution, namun malangnya, keberkesanan perkara 3(1) telah disempitkan berdasarkan niat dan hasrat penggubal Perlembagaan. Hakim yang bijaksana itu telah menghuraikan suasana pemerintahan dan politik di negeri-negeri Melayu sejak tahun 1874 dan seterusnya semasa pembentukan Persekutuan Tanah Melayu yang memisahkan antara pentadbiran Negara yang terletak di tangan penjajah dengan hal-ehwal agama di bawah bidang kuasa Raja-raja.  Beliau menyimpulkan-

“In our view, it is in this sense of dichotomy that the framers of the Constitution understood the meaning of the word Islam in the context of Article 3. If it had been otherwise, there would been another provision in the Constitution which would have the effect that any law contrary to the injuction of Islam will be void. Far from making such provision, Article 62, on the other hand, purposesly preserves the continuity of secular law prior to the Constitution, unless such law is contrary to the latter.”

Jelas pendekatan mahkamah tertinggi Negara ketika itu, iaitu pada tahun 1988, masih mentafsirkan perkara 3(1) dengan merujuk kepada niat penggubal dan bukan kepada maksud Islam itu sendiri. Walaupun bahasa yang digunakan bagi menghuraikan peruntukan Perkara 3(1) itu amat jelas, namun kelihatan mahkamah masih juga mahu merujuk kepada niat penggubal.

Walau bagaimanapun, dari satu aspek, Mahkamah Agung sama sekali tidak memutuskan bahawa Negara ini ialah Negara sekular sebagaimana yang sering dihujahkan oleh peguam bukan Islam dan sebahagian kecil peguam hak asasi manusia kebelakangan ini. Sebaliknya apa yang diutarakan oleh Mahkamah Agung ialah undang-undang yang terpakai merupakan undang-undang sekular, sebagaimana yang dibenarkan oleh Perkara 162 Perlembagaan. Dalam hubungan ini, hakim berkenaan mengaitkan Perkara 3(1) dengan Perkara 162 yang dikatakan membenarkan undang-undang sekular untuk terus berkuat kuasa. Namun jika diteliti secara cermat, Perkara 162 itu merupakan peruntukan transitional yang membenarkan pemakaian undang-undang sebelum merdeka untuk tertakluk pada pengubahsuaian dan pindaan yang boleh dilakukan kemudian oleh pihak berkuasa.

Jelas di sini bahawa Perkara 162 dimasukkan bagi membolehkan proses pengubahsuaian atau pindaan dilakukan terhadap undang-undang yang sedia berkuatkuasa sebelum merdeka. Hal ini bermaksud, sekiranya undang-undang itu bercanggah dengan Perkara 3(1), maka ia boleh dipinda supaya selaras dengan Islam. Perkara 162 tidak boleh dijadikan hujah untuk menyifatkan negara ini sebagai sebuah negara sekular atau membenarkan undang-undang yang bercanggah dengan Islam terus berkuat kuasa.

Oleh sebab itulah didapati di bahagian akhir penghakimannya, hakim yang bijaksana itu menyarankan supaya hujah kedua-dua peguam itu diteruskan dalam forum-forum lain seperti di Parlimen dan juga disampaikan kepada ahli politik. Namun malangnya, saranan hakim itu tidak diikuti oleh peguam-peguam Islam yang lain dan tidak kelihatan usaha yang bersungguh-sungguh untuk mengkaji keberkesanan Perkara 3(1) bagi memartabatkan kedudukan Islam. Sebaliknya, majoriti peguam Islam mengambil sikap menerima sahaja keputusan Mahkamah Agung itu.

Meskipun demikian keadaannya, kita wajar bersyukur atas usaha yang diambil oleh Hakim Mohd Noor Abdullah dalam kes Meor Atiqurrahman lwn Fatimah bte Sihi [2000] 5 MLJ 375 untuk mentafsir Perkara 3(1) dengan lebih tepat.  Pada hakikatnya, usaha penting yang diambil hakim yang bijaksana itu telah merintis jalan ke arah pemurnian kefahaman tentang kedudukan Islam dan pemartabatannya dalam negara yang bertuah ini. Beliau menegaskan bahawa seharusnya, dengan memenuhi semangat Perlembagaan, pakaian murid lelaki ialah seluar panjang dengan memberi pilihan memakai seluar pendek dan pakaian murid perempuan ialah baju kurung, kain sarung dan tudung/telekung dengan memberi pilihan memakai pinafore tunic dan blouse atau skirt. Peraturan sebaliknya jelas membelakangkan agama Islam, iaitu yang dahulu dikemudiankan dan yang kemudian didahulukan dan ia jelas tidak selari dengan Perlembagaan Persekutuan.[1]

Beliau selanjutnya menyatakan bahawa Islam sebagai ad-deen merangkumi keseluruhan aktiviti kehidupan manusia dan dalam hubungan ini, beliau memetik pandangan S Abdul A’la Maududi dalam bukunya,  The Islamic Law and Constitution, bahawa Islam bukan sekadar kumpulan dogma dan ritual tetapi sebaliknya cara hidup yang meliputi semua bidang dan aktiviti kehiudpan manusia, sama ada undang-undang, politik, ekonomi, sosial, kebudayaan, akhlak, dan sebagainya.[2]

YA Hakim Mohd Noor seterusnya menegaskan bahawa frasa “Islam ialah ugama bagi Persekutuan tetapi ugama-ugama lain boleh diamalkan dengan aman dan damai” bermaksud Islam merupakan agama yang utama berbanding dengan agama-agama lain di negara ini seperti Kristian, Buddha, Hindu dan selainnya. Islam bukan setaraf dengan agama lain, tidak juga duduk berganding bahu atau berdiri sama tegak. Malah sebaliknya, Islam duduk di atas, ia berjalan dahulu, terletak di tempat medan dan suaranya lantang kedengaran.  Islam ibarat pokok jati—tinggi, teguh dan terampil.  Jika bukan sedemikian Islam bukanlah agama bagi Persekutuan tetapi merupakan salah satu antara beberapa agama yang dianuti di negara ini dan setiap orang sama-sama bebas mengamalkan mana-mana agama yang dianutinya, tiada satu pun antara agama tersebut yang memiliki kelebihan berbanding dengan yang lain.

Walaupun keputusan YA Hakim Mohd. Noor Abdullah diketepikan pada peringkat Mahkamah Rayuan dan Mahkamah Persekutuan, namun pendekatan yang diambil dalam mentafsirkan Perkara 3(1) tidak sama sekali disentuh oleh mahkamah tertinggi negara. Bahkan ketika memberikan penghakiman Mahkamah Persekutuan, Hakim Abdul Hamid Mohamad mengambil pendekatan hukum syarak dalam memutuskan kedudukan peraturan sekolah yang mengharamkan pemakaian serban oleh pelajar-pelajar sekolah rendah. Hakim berkenaan berkata –

[37] SP3 gave his opinion that the wearing of turban is ‘sunat’. Clearly, he based his opinion on the views of the traditional jurists — the turban wearing scholars from turban-wearing communities who lived at a time when the wearing of turban was customary or fashionable. Certainly their surroundings could have, to a certain extent, influenced their views on a matter such as the wearing of turban where Al-Quran is silent. That is natural. Imam Shafie revised some of his rulings after living in Egypt for a few years and observing the custom of the people there. That is the mark of a great jurist!

[38] Even if we were to accept the view of SP3 that men wearing of turban (by adult Muslim male) is ‘sunat’ or (commendable), it certainly does not rank on the same level as ‘sunat prayers’, as learned counsel for the appellants tried to convince the court when the question was put to him by me.

[39] So, the ‘practice’ is of little significance from the point of view of the religion of Islam, what more, in relation to underaged boys. Certainly, it is not a part of ‘Islamic prophetic teaching’ as submitted by the learned counsel for the appellants.

[40] Moving to the second factor which, in my view, should be considered i.e. the extent of the ‘prohibition’.

[41] We are not dealing with a total prohibition of wearing of the turban. The students, primary school students of the school, are not allowed to wear the turban as part of the school uniform, i.e. during the school hours. They are not prevented from wearing the turban at other times. Even in school, certainly, they would not be prevented from wearing the turban when they perform, say, their ‘Zohor’ prayer in the school ‘surau’ (prayer room). But, if they join the ‘Boy Scout’, it is only natural if they are required to wear the Scouts uniform during its activities. Or, when they play football, naturally they would be required to wear shorts and T-shirts. Should they be allowed to wear ‘jubah’ when playing football because it was the practice of the Prophet (PBUH) to wear jubah? Following the arguments or learned counsel for the appellants, they should. Certainly, there is a place for everything.

[42] Furthermore, there is nothing to prevent them from changing school, eg to a ‘pondok’ school that would allow them to wear the turban.

[43] To accept the learned counsel’s argument would mean that anybody has a right to do anything, any time, anywhere which he considers to be a practice of his religion, no matter how trivial. The only limit is clause (5). To me, that cannot be the law.”

Pendekatan yang diambil oleh YA Hakim Abdul Hamid Mohamad menunjukkan bahawa pentafsiran tentang hak individu pada pandangan Islam boleh dilakukan di Mahkamah Persekutuan. Pendekatan sebegini sepatutnya mampu dilakukan oleh hakim-hakim tanpa merujuk kepada keterangan saksi pakar kerana undang-undang Islam merupakan the law of the land, sebagaimana yang diputuskan dalam kes Ramah lwn Laton. Oleh itu negara perlu mempunyai hakim-hakim yang berkemampuan untuk memutuskan kes berdasarkan hukum syarak.

Perkara 3 (1) Memartabatkan Kedudukan Istimewa Agama Islam

Terdapat juga pandangan bahawa  peruntukan dalam Perkara 3(1) itu hanya mengatakan bahawa sebagai agama rasmi Persekutuan, Islam merupakan satu-satunya agama yang diberi kedudukan yang sebegitu tinggi berbanding dengan agama-agama lain. Peringatan sedemikian pernah diutarakan oleh Y. A. Dato’ Abdul Hamid Mohamad dalam kes Kamariah bte Ali Iwn Kerajaan Negeri Kelantan. Hakim bekenaan menjelaskan bahawa Perlembagaan juga memberi kuasa kepada Badan Perundangan Negeri untuk mengkanunkan Hukum Syarak dalam perkara-perkara yang disebut dalam Senarai II, Senarai Negeri, Jadual Kesembilan. Selain itu, Akta Mahkamah Syariah (Bidang Kuasa Jenayah) 1965 juga digubal, selaras dengan kehendak Senarai II tersebut.

Kedudukan istimewa Islam sebagai agama yang paling dominan juga diiktiraf melalui Artikel 11 walaupun Artikel tersebut menyebut tentang kebebasan beragama. Hal ini dapat dilihat dalam Klausa (1) dan (4):

(1) “Tiap-tiap orang berhak menganuti dan mengamalkan agamanya dan, tertakluk kepada Perkara (4), mengembangkannya,

(4) Undang-undang Negeri, dan berkenaan dengan Wilayah-Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur, Labuan dan Putrajaya, undang-undang Persekutuan boleh mengawal dan menyekat pengembangan apa-apa doktrin atau kepercayaan agama di kalangan orang yang menganuti agama Islam”

Fasal (4) dengan jelas bertujuan memberi kuasa kepada Negeri untuk membuat undang-undang yang dapat melindungi serta mempertahankan agama Islam daripada dipengaruhi oleh ajaran atau amalan agama-agama lain.  Dengan kata-kata lain, walaupun agama lain bebas diamalkan oleh penganutnya dalam negara ini, mereka  dilarang daripada menyebarkan ajaran agama mereka kepada umat Islam atas alasan Islam merupakan agama bagi negara ini.  Lantaran itu, sebagai agama negara, Islam tidak layak sama sekali untuk diperlakukan sesuka hati dan dengan sewenang-wenangnya, apatah lagi untuk dihina serta direndahkan martabatnya.

 Pendekatan Holistik dalam Mentafsirkan Perlembagaan

Dalam kes Danaharta Urus Sdn. Bhd. lwn Kekatong Sdn Bhd & Anor, Mahkamah Persekutuan menyebut betapa perlunya Perlembagaan dilihat secara menyeluruh untuk mengelakkan daripada berlakunya penyelewengan terhadap maksud sebenar sesuatu peruntukan dalam Perlembagaan. Dalam penghakiman kes ini, mahkamah menegaskan:

“.. .Tafsiran terhadap peruntukan dalam Perlembagaan dibuat dengan cara merujuk kepada dua peruntukan atau lebih secara bersama untuk mendapatkan maksud yang tepat. la adalah satu kaedah yang sememangnya diiktiraf dalam mana-mana perlembagaan. Adalah perlu untuk merujuk kepada ‘Bindra’s Interpretation of Statute 7th Ed’ di mana ia menyebut, Perlembagaan mesti dilihat secara menyeluruh untuk memastikan bahawa kesemua peruntukannya adalah berikat dan berkuasa. la adalah satu kaedah yang diiktiraf dalam mana-mana Perlembagaan bahawa sesuatu peruntukan dalam Perlembagaan tidak boleh dipisahkan daripada peruntukan yang lain dan dibiarkan berasingan. Pengasingan yang sedemikian akan menyebabkan kedaulatan sesebuah Perlembagaan itu tergugat dan lari daripada tujuan sebenar penggubalan sesebuah Perlembagaan.”

Atas sebab yang sama, mengasingkan sesuatu peruntukan daripada peruntukan yang lain dan memberikan tafsiran yang juga dibuat secara berasingan adalah janggal dan tidak tepat…”

Untuk tujuan memahami dan menghargai kedudukan Islam dalam Perlembagaan, maka Perlembagaan itu sendiri perlu dilihat secara keseluruhannya.  Aspek utama perlembagaan yang sering diperkatakan oleh peguam hak asasi manusia sebagai dominan dan perlu dihormati ialah Bahagian ll yang merangkumi Kebebasan Asasi, Kesamarataan, Hak Kebebasan Berucap, Berkumpul dan Berpersatuan, Hak Kebebasan beragama ,Hak Mengenai Pendidikan dan sebagainya.

Pada dasarnya, hak-hak yang diiktiraf oleh Perlembagaan ini adalah selaras dengan ajaran Islam.  Malah, Islam ternyata mendahului ideologi –ideologi lain, termasuk daripada barat dalam mengiktiraf dan membela hak-hak ini meskipun ajaran Islam tidak menamainya secara khusus seperti hak asasi manusia, hak wanita, hak kebebasan, dan sebagainya.  Namun demikian, perlulah disedari dan diingatkan bahawa hak dan kebebasan yang diberikan oleh Perlembagaan itu tidaklah bersifat mutlak.  Perkara 5 memperuntukkan, “No person shall be deprived of his life or personal liberty save in accordance with law,” Perkara 8 (2) menegaskan,“Except as expressly authorised by his constitution, there shall be no discrimination against citizens…”, dan Perkara 10 menyatakan “(1) Subject to Clauses (2), (3) and (4) – (a) every citizen has the right to freedom of speech and expression;”

Oleh itu apabila mentafsirkan hak-hak yang dikurniakan oleh Perlembagaan, pentafsiran terhadap Perlembagaan terutamanya perkara-perkara yang terkandung dalam Bahagian II ini tidak sewajarnya dilakukan dengan hanya bersandarkan doktrin-doktrin asing tanpa melihat keseluruhan Perlembagaan itu sendiri. Dengan kata-kata lain, Bahagian II ini perlu ditafsir secara harmoni dengan Bahagian I, iaitu dengan menilainya dari aspek pandangan falsafah dan ideologi negara.

Sehubungan itu, dapat dilihat bagaimana dalam kes Danaharta Urus Sdn. Bhd., Mahkamah Persekutuan menyatakan:

“…Mahkamah sepatutnya berpegang pada andaian bahawa tiada peruntukan yang saling bercanggah dalam Perlembagaan dan mengandaikan bahawa itulah yang dimaksudkan oleh para penggubalnya… Raja Azlan Shah FJ dalam kes Loh Kooi Choon Iwn Kerajaan Malaysia menyatakan, “Perlembagaan sebagai undang-undang yang tertinggi dalam sesebuah Negara, tidak boleh diubah sewenang-wenangnya, dan berbeza dengan undang-undang biasa. Oleh sebab itu peruntukan dalam Perlembagaan tidak boleh bercanggah sesama sendiri…”

Seterusnya Suffian LP, dalam kes Phang Chin Hock Iwn Public Prosecutor pula menyatakan:

“Dalam mentafsir Artikel 4(1) dan Artikel 159, prinsip harmonious construction menghendaki kita supaya mengambil perhatian terhadap kedua-dua peruntukan tersebut.”

Usaha Mencabar Kedaulatan Negara melalui Isu-Isu Hak Asasi Manusia

Pelbagai gesaan dan kritikan berasaskan hak asasi manusia di negara ini sering kali dibangkitkan oleh pihak-pihak tertentu, khususnya badan bukan kerajaan yang memperjuangkan hak-hak asasi manusia tanpa had dan batasan perlembagaan dan undang-undang yang berkuat kuasa.  Antaranya termasuklah:

1.             Hak kebebasan beragama – termasuk hak untuk murtad.

Isu murtad telah dihubungkaitkan oleh sesetengah pihak dengan hak kebebasan beragama, iaitu selaras dengan Perkara 18 UDHR yang memperuntukkan hak kebebasan untuk menukar agama. Murtad telah dilaung-laungkan sebagai suatu hak tanpa melihatnya sebagai kesalahan jenayah yang serius dari sudut pandangan agama Islam. Ironinya, perjuangan mempertahankan apa yang dikatakan sebagai hak kebebasan beragama dan hak asasi ini berlaku di sebuah negara yang memartabatkan agama Islam sebagai agama negara. Kes-kes seperti Nor Aisyah Bokhari, Kamariah Ali, Nyonya Tahir, Lina Joy, Siti Fatimah Tan dan Jeffrey Or telah memberi impak kepada hubungan antara agama di negara ini dan turut mendapat perhatian meluas masyarakat antarabangsa. Perjuangan kononnya atas nama hak untuk murtad dengan sesuka hati tanpa melalui proses penentuan oleh  Mahkamah Syariah dan tindakan mempertikaikan bidang kuasa mahkamah Syariah di mahkamah sivil ternyata mencabar kedaulatan Islam dan Perlembagaan Persekutuan.

Antara hujah yang dikemukakan dalam kes Lina Joy lwn Majlis Agama Islam Wilayah Persekutuan & Yang Lain[3] ialah seharusnya wujud keselarasan antara undang-undang Malaysia dengan Perkara 18 UDHR.  Hal ini khususnya bagi memberikan hak kepada Lina Joy untuk murtad dan memeluk agama pilihannya.  Walau bagaimanapun, penghujahan ini tidak dimasukkan dalam penghakiman kes tersebut. Mahkamah Persekutuan dalam kes ini memutuskan bahawa Perkara 11(1) Perlembagaan Persekutuan tidak wajar dihujahkan sebagai peruntukan yang memberikan hak kebebasan yang tidak terbatas dan hak untuk menganut serta mengamalkan sesuatu agama hendaklah selalunya tertakluk pada prinsip-prinsip dan amalan yang ditentukan oleh agama itu.

2.            Hak bagi umat Islam untuk bebas daripada kawalan undang-undang moral berasaskan undang-undang Syariah yang sedang berkuat kuasa di negeri-negeri

Hak kebebasan daripada kawalan undang-undang moral berasaskan undang-undang Syariah membolehkan umat Islam bebas mengamalkan agamanya mengikut tafsirannya sendiri.  Hal ini bermaksud, tiada sebarang undang-undang yang boleh mengawal mereka dan tiada sesiapa yang boleh memutuskan sama ada cara mereka itu benar atau sebaliknya. Kebebasan seumpama ini merupakan hak asasi manusia, iaitu sebagaimana  diperuntukkan dalam Perkara 12 UDHR yang antara lain menekankan bahawa tiada gangguan boleh dikenakan terhadap hak peribadi.

Peristiwa operasi di kelab malam The Zouk dengan penangkapan lebih kurang 100 orang Islam telah membangkitkan beberapa isu yang berkaitan dengan perlaksanaan dan penguatkuasaan undang-undang syariah di Malaysia.  Antaranya termasuklah kesesuaian perlaksanaan undang-undang moral di negara ini. Kenyataan akhbar Utusan Malaysia bertarikh 5 April 2005 melaporkan bahawa Jawatankuasa Caucus Parlimen berkenaan dengan Hak Asasi Manusia sepakat untuk bersama-sama 50 pertubuhan bukan kerajaan (NGO) menolak penggunaan undang-undang dalam menjaga moral individu. Menurut Pengerusi Caucus Parlimen berkenaan Hak Asasi Manusia, Datuk Seri Mohamed Nazri Aziz (ketika itu), persoalan yang berkaitan dengan moral merupakan hak peribadi setiap individu dan kewujudan undang-undang bagi mengawalnya dilihat sebagai melanggar prinsip hak asasi manusia. Sehubungan itu, garis panduan (standard operating procedure) berkaitan dengan operasi dan kefahaman tatacara serta prosedur bagi menghalusi langkah-langkah penguatkuasaandan pendakwaan jenayah Syariah telah diwujudkan.

Dari sudut yang lain, isu ini boleh dilihat dalam konteks pengecilan kuasa perundangan syariah dan mencabar kedaulatan Islam di negara ini. Usaha-usaha pelbagai pihak yang cuba memperkasa dan mengukuhkan elemen sekularisme dalam sistem kehidupan rakyat negara ini telah berlaku sejak sekian lama dan sejajar dengan ideologi kapitalisme yang mendaulatkan prinsip-prinsip kebebasan individu.

3.            Hak kebebasan berfikir dan bersuara khususnya berkaitan dengan hal ehwal agama Islam

Kebelakangan ini, isu-isu berkaitan dengan hal ehwal agama Islam dan pelaksanaan undang-undang Syariah sering kali dipertikaikan.  Tindakan tersebut dianggap sebagai hak kebebasan berfikir dan bersuara yang merupakan salah satu hak asasi manusia, sebagaimana yang diperuntukkan dalam Perkara 19 UDHR.  Pelbagai isu yang menyentuh kedaulatan Islam dan undang-undang Syariah diperdebat secara terbuka tanpa memberikan penghormatan yang selayaknya kepada Agama Negara, sebagaimana yang diperuntukkan dalam Perlembagaan Persekutuan.  Demikian juga dengan tindakan yang jelas menghina Agama Negara seperti menolak fatwa kebangsaan, mentafsirkan sesuatu hukum berdasarkan pandangan yang bertentangan dengan al-Qur’an dan al-Sunnah, dan sebagainya.

Dalam kes Sulaiman Takrib lwn Kerajaan Negeri Terengganu[4], Peguam Malek Imtiaz dan Harith Ibrahim dengan dibantu oleh Edmund Bon, bertindak bagi pihak seorang pengikut Ayah Pin untuk mencabar instistusi fatwa dan berhujah tentang hak kebebasan berfikir dalam kalangan umat Islam serta hak untuk bebas daripada keterikatan pada sebarang pendapat pihak berkuasa seperti mufti.  Implikasinya ialah setiap orang Islam berhak menggunakan akal fikirannya sendiri untuk menentukan bentuk pegangan dan ajaran agama yang dipegang atau diamalkan oleh umat Islam.

Selain itu, tindakan mencabar kedaulatan agama Islam juga dapat dilihat pada penghantaran memorandum oleh, Sisters in Islam (SIS), Woman’s Aid Organisation (WAO), dan Joint Action Group for Gender Equality (JAG) kepada Perdana Menteri , pada 25 Ogos 2009, yang bertajuk Justice for Kartika (Keadilan untuk Kartika).  Memorandum tersebut bertujuan mendesak Kerajaan Persekutuan dan Kerajaan Negeri untuk memansuhkan undang-undang jenayah Syariah yang sedang berkuatkuasa di negara ini.  Desakan itu pula dibuat sebagai rentetan daripada hukuman sebat yang dijatuhkan atas pesalah jenayah Syariah wanita. Cadangan pemansuhan undang-undang jenayah syariah ini pada hakikatnya, menafikan pelaksanaan undang-undang Syariah dan hak orang Islam untuk mengamalkan agama mereka, sebagaimana dijamin oleh Perlembagaan Persekutuan.

Dalam hal ini, Perkara 10(1) Perlembagaan Persekutuan memberikan hak kebebasan bersuara, berhimpun, dan berpersatuan kepada warga negara Malaysia, tetapi ia masih dalam batas-batas tertentu dan tertakluk pada undang-undang tertentu, lebih-lebih lagi berkaitan dengan hal ehwal agama yang menyentuh kedaulatan Islam dan Negara.

4.            Hak kesamarataan gender

Ketidakadilan dan diskriminasi sering dibangkitkan sebagai salah satu permasalahan utama yang dialami oleh kaum wanita dari semasa ke semasa.  Perkara ini seterusnya menimbukan tuntutan bagi memperjuangkan hak-hak wanita, yang dinamai sebagai hak kesamarataan gender, iaitu memberikan hak yang sama kepada lelaki dan wanita dalam semua perkara dan ia dikatakan selari dengan peruntukan umum dalam Perkara 2 dan Perkara 16 UDHR.

Di Malaysia, pertubuhan bukan kerajaan seperti Sister in Islam (SIS), Gabungan Kumpulan Wanita Bertindak bagi Kesamarataan Gender (JAG), dan sebagainya merupakan organisasi yang aktif memperjuangkan hak tersebut dengan mencadangkan kajian semula terhadap sistem dan undang-undang Syariah di negara ini.  Kajian semula ini dikatakan bertujuan memastikan bahawa ia selaras dengan iltizam kerajaan terhadap prinsip keadilan dan kesamarataan gender. Sungguh malang bagi mereka kerana meletakkan hak asasi manusia lebih tinggi dan lebih awla walaupun ia jelas bercanggah dengan undang-undang Syariah dan Perlembagaan itu sendiri.

Perkara 8(1) Perlembagaan Persekutuan jelas mengiktiraf dan melindungi hak sama rata di sisi undang-undang bagi setiap orang di negara ini.  Perkara 8(2) seterusnya menekankan bahawa Perlembagaan tidak membenarkan diskriminasi terhadap warga negara atas alasan agama, ras, keturunan, tempat lahir atau jantina dalam perkara-perkara seperti pemerolehan, pemegangan atau pelupusan harta atau berhubungan dengan penubuhan atau pertukangan, perniagaan, profesion, kerjaya atau pekerjaan. Sebaliknya, the Convention on the Elimination of All Forms of Discrimination Against Women (CEDAW) 1979 memperuntukkan kesamarataan gender dalam semua perkara sebagai suatu hak yang perlu dilaksanakan.  Malaysia telah menandatangani konvensyen antarabangsa tersebut dan seterusnya tertakluk pada apa-apa peruntukan berkaitan dengan hak kesamarataan gender kecuali dalam perkara-perkara yang diberikan reservasi.

5.            Hak kesamarataan agama (transcendental eqality of religion)

Kedaulatan Islam sebagai agama Negara seterusnya dicabar dengan aliran perjuangan untuk mendapatkan hak kesamarataan agama.  Sehubungan itu, timbullah cadangan penubuhan suruhanjaya yang dinamai Suruhanjaya antara Agama (Inter-faith Commission) (IFC), iaitu badan berkanun yang mempunyai kuasa undang-undang untuk mengubah ajaran sesetengah agama.  IFC bertindak dan berfungsi sebagai badan yang mendengar kes-kes berkaitan dengan hak individu dalam mengamalkan kebebasan beragama.  Mereka turut mendesak agar, berasaskan Perlembagaan Negara, kedudukan agama Islam disamaratakan dengan agama-agama lain.

Walaupun pada tahun 2005, pihak kerajaan telah menangguhkan kelulusan penubuhan IFC, namun perjuangan IFC ini telah mula meresap dan merebak dalam masyarakat melalui suara-suara yang dibawa oleh kumpulan tertentu seperti Majlis Peguam, HINDRAF dan sebagainya. Mereka menuntut pelbagai perkara berkaitan dengan hal ehwal Islam seperti seorang anak yang dilahirkan oleh ibu bapa Islam tidak seharusnya secara automatik menjadi orang Islam, kebebasan untuk murtad tanpa tindakan undang-undang, kes pertukaran agama dikendalikan di mahkamah sivil, kebenaran bagi pengedaran secara terbuka untuk terjemahan Bible dalam bahasa Melayu, dana yang mencukupi untuk membina serta menyelenggara rumah-rumah ibadat orang bukan Islam dan sebagainya.  Perjuangan bagi menuntut hak kesamarataan agama ini secara langsung membuka ruang seluas-luasnya kepada orang bukan Islam untuk mencampuri hal ehwal agama Islam dan sekali gus memberikan ancaman yang memudaratkan terhadap kedaulatan Islam khususnya dan Negara amnya.

Pemerhatian terhadap Implikasi Konflik

Konflik dalam persoalan hak asasi manusia ini pada dasarnya disebabkan fahaman liberalisme tanpa batasan undang-undang.  Pihak yang mewujudkan konflik ini sewenang-wenangnya memetik peruntukan dalam UDHR, sedangkan Perkara 29 (2) memperuntukkan bahawa dalam pelaksanaan hak-hak dan kebebasan, setiap individu tertakluk pada batasan sebagaimana yang ditentukan oleh undang-undang.  Hal ini bertujuan menjamin pengiktirafan serta penghormatan terhadap hak-hak dan kebebasan-kebebasan lain di samping memenuhi syarat-syarat moral, kepentingan awam, dan kebajikan umum dalam sebuah masyarakat demokratik.  Mereka juga mengabaikan peruntukan dalam Akta SUHAKAM 1999 yang menyatakan bahawa hanya peruntukan yang tidak bertentangan dengan peruntukan Perlembagaan sahaja yang boleh diterima.

Ketiadaan rasa hormat terhadap Perlembagaan dan undang-undang yang berkuat kuasa, khususnya yang menyentuh hal ehwal agama Islam menyebabkan kedaulatan negara terus-menerus dicabar.  Isu hak asasi manusia yang dibangkitkan tidak seharusnya timbul kerana semasa rundingan kemerdekaan diadakan, semua kaum daripada semua agama di Malaysia telah bersetuju menerima Islam sebagai agama negara.  Bagi kaum Melayu pula, mereka menyatakan kesediaan untuk menerima kaum lain sebagai warga negara melalui prinsip jus soli.  Implikasi sejarah ini seakan-akan telah dilupakan dan tidak dihayati oleh generasi baharu dengan penuh ketulusan.  Sebaliknya, atas nama hak asasi manusia, mereka mengasaskan perjuangan bagi mempertikaikan kedudukan agama Islam dan sekali gus menentang semangat Perlembagaan itu sendiri.

Melalui mekanisme pemeriksaan dan pemantauan HRC di negara anggotanya termasuk Malaysia, badan bukan kerajaan diberi ruang yang luas untuk membangkitkan dan mengemukakan laporan situasi hak asasi manusia.  Laporan berkenaan turut meliputi isu-isu yang telah dinyatakan untuk mendapatkan perhatian antarabangsa, meskipun cukup disedari bahawa isu-isu tersebut bertentangan dengan peruntukan Perlembagaan. Tindakan yang diambil oleh badan-badan bukan kerajaan itu seterusnya menggalakkan campur tangan luar dalam pelaksanaan undang-undang di Malaysia. Selain itu, masyarakat antarabangsa juga semakin peka dan memberikan pelbagai reaksi terhadap isu-isu yang melibatkan hak asasi melalui pelbagai wadah seperti jaringan internet dan sebagainya.  Situasi ini pada hakikatnya menjejaskan kedaulatan Negara apabila setiap undang-undang yang memberi batasan terhadap hak asasi manusia dipertikaikan dan digesa untuk dikaji semula.

Cabaran-Cabaran Terhadap Agenda Melahirkan Khayra Ummah

1.             Penghakisan Kedaulatan Agama Islam daripada Perlembagaan Persekutuan

Pegangan dan fahaman bahawa Malaysia merupakan sebuah ”Negara Demokrasi Sekular dengan Islam Sebagai Agama Rasmi” masih menular dengan meluas, bukan sahaja dalam kalangan masyarakat biasa malah juga dalam kalangan sebahagian besar ahli politik, pengamal undang-undang, serta penggubal dasar, sama ada pada peringkat Kerajaan Persekutuan mahupun Negeri dan juga dalam kalangan majoriti pendidik.

Jika selama ini kedaulatan Islam dalam Perlembagaan hanya berhadapan dengan pemikiran sekular yang menyempitkan tafsiran Islam kepada hanya sekadar agama rasmi sahaja atau ritual semata-mata, kini Islam berhadapan dengan cabaran yang lebih besar yang diterajui oleh golongan pemikiran Liberal yang sifat utamanya ialah menghakis agama dari aspek pemerintahan.  Mereka berpegang pada fahaman bahawa agama hanya difokuskan pada pegangan (faith) seseorang dan prinsip Islam tidak wajar dikenakan atas penganut agama lain.  Dalam hal ini pandangan dan Prof. Ulung Negara Tan Sri Prof. Dr Muhammad Kamal Hassan amat wajar diberikan perhatian –

“Manusia dan umat Islam sedang berada dalam satu era pancaroba yang disebut oleh Alan Greenspan sebagai “The Age of turbulence” (Greenspan, 2008), suatu zaman yang kecemerlangan sains moden dan sekular telah mencapai kemuncak kegemilangannya, iaitu dari segi ciptaan-ciptaan dan penemuan-penemuan saintifik yang menakjubkan dan yang amat bermanfaat.  Namun demikian,  kekufuran, keegoan dan keangkuhan akal (reason) bebasnya telah mencipta pelbagai jenis mala petaka ekonomi, politik, budaya, intelektual, dan moral kerana membelakangi petunjuk Allah S.W.T., bimbingan para Rasul, hukum-hukum Allah S.W.T. dan ajaran-ajaran agama Allah S.W.T. Tamadun tempang dan cacat ini didirikan atas sistem pendidikan moden sekular Barat, yang kemudian diterapkan di negara-negara orang Islam termasuk dunia Melayu Islam.”

Sebagai salah satu langkah memelihara dan mempertahankan kedaulatan Islam, prinsip dan ajaran Islam wajib dipelihara dalam semua aktiviti penggubalan dasar atau undang-undang.  Sehubungan itu, Kerajaan Negeri dan Kerajaan Persekutuan wajib memelihara kedaulatan Islam – selaras dengan Sumpah YDPA sebagai Ketua Utama Negara sebagaimana yang dilakarkan dalam Jadual Keempat dan dibaca bersama-sama dengan Perkara 37 Perlembagaan Persekutuan – untuk memelihara agama Islam pada semua masa.  Dengan yang demikian juga, pemerintah dan pentadbir, iaitu Kerajaan Persekutuan mahupun Kerajaan Negeri, sama ada yang beragama Islam atau bukan Islam, berkewajipan untuk memastikan bahawa prinsip-prinsip Islam dihormati dalam sebarang penggubalan dasar atau undang-undang yang diperkenalkan termasuklah dalam hal pendidikan.  Islam sebagai ideologi dan identiti Negara perlu dihormati dan diberikan kedudukan yang sewajarnya.

Harus diakui bahawa cabaran dan ancaman yang dihadapi oleh umat Islam negara ini pada masa kini, telah memberikan kesan yang buruk terhadap akhlak umat Islam terutama remaja.  Pendidikan yang dilaksanakan di sekolah-sekolah dan Institusi Pengajian Tinggi kelihatan tidak begitu berkesan, bukan sahaja untuk memenuhi Falsafah Pendidikan Islam yang digariskan dengan sedemikian sempurna tetapi juga untuk melahirkan sebaik-baik (khaira) ummah.  Sebaliknya apa yang dapat disaksikan oleh kita ialah pendedahan demi pendedahan yang amat mengerikan tentang kebejatan akhlak yang melanda golongan remaja dan pada masa yang sama, prestasi pencapaian dalam peperiksaan dilaporkan terus meningkat tahun demi tahun.  Apakah maksud semuanya ini? Adakah fenomena ini menandakan bahawa sistem pendidikan kita hanya berupaya melahirkan pelajar yang hanya dapat menjawab soalan peperiksaan dengan cemerlang, namun sebaliknya gagal menghayati isi pengajaran yang disampaikan.  Apatah pula untuk mendorong mereka memanfaatkannya dalam pembentukan jiwa yang teguh dan akhlak yang mulia.  Apa pun juga hakikatnya, ia seharusnya mencetuskan dorongan kepada kita untuk memberikan perhatian yang serius terhadap permasalahan keruntuhan akhlak remaja dan punca-puncanya.  Demikian juga terhadap peranan sekolah dan IPT yang perlu kembali dikendalikan sebagai institusi pendidikan yang berteraskan agama.

2.            Ancaman Sekularisme dan Liberalisme

Kita umumnya menyedari tentang kaitan antara krisis gejala sosial yang melanda remaja Islam pada masa kini dengan dengan kejutan budaya dan perubahan nilai serta pemikiran yang melanda masyarakat.  Gejala sosial yang berlaku pada hari ini bolehlah disifatkan sebagai amalan jahiliyyah pada era globalisasi yang serba maju dan moden. Dalam era pembebasan daripada kawalan agama ini, remaja pelajar semakin terdedah pada budaya hedonisme, iaitu suka berfoya-foya dan berhibur dengan keterlaluan, terjebak dalam amalan seks bebas atau zina, hamil tanpa nikah, buang bayi, ketagihan arak, dadah rokok, judi, bahan-bahan lucah, rogol dan pelbagai bentuk masalah sosial lain yang cukup membimbangkan.  Antara faktor yang dapat dikenal pasti sebagai penyebab utama gejala sosial pada era pasca-modenisme ini adalah seperti yang berikut:

3.            Serangan Pemikiran Barat

Kesan serangan pemikiran dan ideologi Barat telah mengakibatkan sistem nilai, pemikiran serta cara hidup masyarakat Malaysia terutama remaja tersasar daripada norma-norma yang sepatutnya menjadi asas bagi penggemblengan peranan remaja secara agresif dalam masyarakat.  Berikut adalah antara pegangan dan sistem barat yang kuat mempengaruhi pemikiran masyarakat Malaysia serta menjadi punca utama yang mendorong pembabitan golongan remaja dalam gejala sosial:

4.            Kapitalisme

Prof. Ulung Negara, Tan Sri Prof. Dr. Mohd. Kamal bin Hassan menukilkan bahawa―

“Di bawah dasar liberalisasi dan deregulasi perdagangan antarabangsa pimpinan World Trade Organisation, globalisasi yang didukung oleh kuasa korporat global memberikan peluang besar kepada mereka untuk mengeksploitasi ekonomi negara-negara membangun, termasuk Malaysia. Situasi ini akan mempercepatkan proses homogenisasi budaya secara global, iaitu negara yang kuat akan mempengaruhi negara yang lemah. Pada waktu itu, ciri-ciri luhur dalam budaya Malaysia dan sistem nilai agama dan tradisi yang mendasarinya akan dihimpit dan digugat oleh gagasan-gagasan atau aliran-aliran kebudayaan asing yang berjiwa materialistik, sekularistik, relativistik, neo-modernistik, hedonistik atau permissive (serba boleh).  Aliran-aliran yang ingin melemahkan pengaruh nilai-nilai budaya, agama dan moral tempatan itu dibawa masuk oleh unsur-unsur ekonomi kapitalistik tempatan atau antarabangsa yang mementingkan keuntungan kewangan semata-mata tanpa mempedulikan isu tanggungjawab sosial atau moral.  Pelbagai saluran akan digunakan untuk mencapai matlamat ekonomi dan budaya bebas mereka, termasuk industri-industri pengiklanan, perfileman, fesyen, muzik, hiburan, pelancongan, media cetak, media elektronik dan Internet.”

Pernyataan ini jelas merujuk kepada pemikiran ekonomi kapitalisme yang hanya menitikberatkan keuntungan material pihak pemodal tanpa mementingkan kemaslahatan masyarakat.  Sebagai pemilik modal, mereka bebas melakukan apa sahaja sehingga sanggup merobek sistem keadilan atau perundangan dan juga agama bagi memenuhi kehendak serta memperoleh keuntungan.  Golongan ini sentiasa memperjuangkan kebebasan dari semua aspek termasuklah kebebasan dalam beragama, kebebasan dalam tingkah laku, kebebasan dalam menyuarakan pendapat, dan kebebasan dalam pemilikan harta berpandukan sistem kapitalis.

Seterusnya ialah amalan manipulasi secara berleluasa melalui kegiatan perniagaan berasaskan seks khususnya yang membabitkan wanita-wanita yang terdesak, penipuan, dan pemerdagangan orang. Akibatnya, industri yang berasaskan seks bebas dan zina semakin berleluasa.  Pusat-pusat hiburan dan maksiat yang menjadikan remaja wanita sebagai alat tarikan pelanggan seperti GRO, pelayan, teman sosial malah sebagai pelacur semakin bertambah.

5.            Liberalisme

Pada dasarnya, gerakan Liberalisme merupakan pengaruh daripada falsafah liberalisme yang berkembang di negara barat dan telah meresap dalam semua bidang kehidupan seperti liberalisme ekonomi, budaya, politik, dan agama (Mohammad Ariffin 2009). Gerakan liberalisme ini memperjuangkan demokrasi, fahaman persamaan semua agama, fahaman persamaan hak antara lelaki dengan wanita serta mempromosikan kebebasan. Sebagai contoh, golongan ini memperjuangkan hak kebebasan seks seperti lesbian dan homoseksual, hak untuk berpakaian dan bersosial, hak pengguguran anak selain penentangan terhadap hukum dan undang-undang kekeluargaan Islam yang diperuntukkan di bawah undang-undang Syariah seperti poligami, pembahagian harta pusaka, kuasa talak dan sebagainya. Bagi merealisasikan keinginan mereka, golongan ini mentafsirkan hukum agama mengikut rasional akal dan realiti semasa. Mereka yang berpegang teguh pada agama dikatakan golongan fundamentalis yang kolot dan jumud kerana tidak mengikut peredaran masa.

Liberalisme merupakan lanjutan dan edisi baharu bagi fahaman sekularisme barat moden. Sejarah telah mencatat bahawa melalui kolonialisme, fahaman sekularisme tajaan barat moden telah berjaya mensekularkan seluruh dunia, termasuklah negara-negara Islam.  Selanjutnya, fahaman Liberalisme disebarluaskan oleh proses globalisasi melalui kecanggihan teknologi komunikasi dan maklumat yang melahirkan pula kolonialisme edisi baharu.

Fahaman Liberalisme ini menegaskan kepentingan bahawa manusia mempunyai kebebasan diri untuk menjalani kehidupan tanpa sebarang ikatan dengan sebarang bentuk tradisi, termasuk Tuhan dan agama.  Hal ini menjadikan manusia hidup tanpa garis panduan terhadap apa yang dilakukannya dan seterusnya mewujudkan pemikiran kontemporari yang meraikan kepelbagaian budaya, amalan dan prinsip.  Interaksi global juga telah menyebabkan manusia menjadi objek pengguna yang diperdagangkan menerusi hedonisme anjuran barat.  Secara dasarnya, globalisasi yang merupakan produk Liberalisme ini telah mencabul kedaulatan sesebuah negara dan bangsa sama ada dari segi agama, budaya, bahasa dan juga undang-undang.

Jika era modenisme telah melahirkan pelbagai kefahaman dan ideologi yang menjadi pegangan masyarakat barat seperti sekularisme, pluralisme, sosialisme, feminisme, positivism, dan sebagainya, selanjutnya pada era Liberalisme, ideologi-ideologi tersebut telah berkembang pesat dan menjadi lebih hebat sehingga ia mendorong manusia menolak agama atau berpaling daripada konsep theologi (ketuhanan) secara total.

Fahaman dan ideologi barat pada era Liberalisme ini telah tersebar luas secara pantas, sejajar dengan perkembangan teknologi maklumat dan proses globalisasi.  Ia telah meresap masuk dalam pemikiran masyarakat Islam dan penularannya berlaku secara halus sama ada secara disedari atau tidak oleh umat Islam kerana ia diolah secara rasional.  Sekiranya ia tidak dibanteras dengan berkesan, pastinya akidah umat Islam akan terjejas dan terancam.  Penerimaan prinsip hak asasi manusia sebagai sebahagian cara hidup pada peringkat global tanpa mengira latar belakang ras, etnik, agama, warna kulit, dan jantina memburukkan lagi keadaan ini.  Dalam konteks ini, golongan remaja tidak terlepas daripada menerima corak pemikiran sebegini sehingga banyak yang telah menjadi mangsa eksploitasi agenda barat atau Yahudi dan seterusnya menyebabkan mereka terjebak dalam kancah gejala sosial.

Dalam era Liberalisme ini, struktur kehidupan sosial masyarakat telah banyak berubah.  Budaya moden telah mempengaruhi tingkah laku dan cara berfikir, termasuklah penghayatan terhadap ajaran agama.  Gaya hidup moden juga menjadikan sebilangan masyarakat bersikap individualistik, mengabaikan semangat kekeluargaan, kejiranan dan bermasyarakat serta tidak mengambil peduli terhadap gejala sosial yang berlaku di kawasan kejiranan dan tempat-tempat awam seperti jiran yang tinggal bersekedudukan, berkelakuan tidak sopan di tempat awam, berpakaian menjolok mata dan sebagainya.  Selain itu, tindakan oleh beberapa pertubuhan badan-badan bukan kerajaan (NGO) dengan sokongan ahli politik tertentu yang mendesak kerajaan supaya tidak menggunakan undang-undang bagi mengawal masalah keruntuhan akhlak di Negara ini telah membuka ruang yang lebih luas kepada berleluasanya gejala sosial.

Peranan institusi agama sentiasa disekat dan dikritik hebat serta diletakkan di bawah pengaruh politik, sedangkan institusi agama bertanggungjawab terus kepada Sultan sebagai Ketua Agama. Keadaan ini mewujudkan sindrom takut dan bimbang dalam kalangan pihak berkuasa agama untuk menyusun langkah bagi memastikan prinsip dan nilai agama terus terpelihara.  Bagi mahasiswa pula, mereka yang cenderung kepada agama sentiasa dilabelkan sebagai terpengaruh dengan fahaman ekstremis dan fundamentalis atau sekurang-kurangnya dianggap sebagai terpengaruh dengan fahaman politik pembangkang.  Sekumpulan yang lain pula memiliki pendirian dan fahaman yang berbeza, maka tercetuslah pertelagahan antara sesama kumpulan mahasiswa berkenaan.  Kecenderungan untuk berpolemik, perbalahan dan pertelagahan yang berterusan itu telah menyebabkan mereka kehilangan tumpuan terhadap perjuangan sebenar yang perlu diterajui oleh mereka.  Mereka juga kelihatan tidak mampu bukan sahaja untuk membimbing rakan-rakan siswa mereka untuk memahami kepentingan akhlak dalam kehidupan apatah pula untuk membantu masyarakat menyelesaikan permasalahan sosial yang sedang hebat melanda.  Inikah generasi yang harus diletakkan sandaran besar bagi  memimpin Negara pada masa hadapan?

Pemikiran dan pendekatan sebegini berpunca daripada salah tanggapan yang meluas terhadap kedudukan Islam di Negara ini.  Apa yang dikesalkan ialah golongan yang berpemikiran Liberal ini cukup berpengaruh dan sedang memperluas pengaruh mereka dalam kalangan generasi muda yang berminat terhadap agama.  Dominasi golongan yang berpemikiran Liberal ini mempunyai agenda besar (grand design) untuk menghakis pengaruh agama dalam aspek kenegaraan dan kehidupan bermasyarakat.

Kedudukan Islam sebagai agama Negara bukan sahaja diketepikan dengan merendahkan martabatnya kepada sekadar agama rasmi, malah gerakan untuk terus menghapuskan unsur-unsur pegangan terhadap agama Islam juga sedang berlangsung dengan hebatnya.  Kelompok Liberal ini bukan sahaja cuba memperluas pengaruh mereka dalam bidang politik malah mereka sering mencabar kedudukan agama Islam sehingga peringkat mahkamah tertinggi Negara, iaitu menerusi kes-kes yang diwakili mereka.

Ternyata pemikiran Liberal ini bukan sahaja didukung oleh kelompok-kelompok kecil yang berselindung di sebalik pertubuhan bukan kerajaan (NGO) malah ia telah berjaya mendirikan asas yang teguh sebagai aliran politik, sama ada dalam parti pemerintah mahu pun juga pembangkang.

Fakta yang dikeluarkan oleh pelbagai agensi Kerajaan membuktikan betapa meruncingnya gejala sosial yang melanda masyarakat, khususnya yang melibatkan golongan wanita.  Hal tersebut dipercayai merupakan akibat daripada menularnya budaya hidup bebas yang berpaksikan pemikiran Liberal.  Fakta-fakta tersebut termasuklah: perangkaan Jabatan Pendaftaran Negara (JPN) 2011, mencatat jumlah kelahiran anak tidak sah taraf yang didaftarkan antara tahun 2006-2010 adalah sebanyak 234,647.  Daripada jumlah tersebut, seramai 80,979 atau 34.5% merupakan bayi yang ibu kandungnya beragama Islam.  Jumlah anak luar nikah pasangan Islam menunjukkan pola peningkatan dalam tempoh lima tahun sejak tahun 2006 (Berita Harian, 21 Mac 2011);

Sebanyak 280 kes buang bayi dilaporkan bagi tahun 2005 hingga April 2010 di seluruh negara (PDRM 2010).  Setiap kali berakhirnya sambutan yang membabitkan upacara besar-besaran pada sebelah malamnya di negara ini, kes-kes hamil anak luar nikah dan buang bayi akan mencatat peningkatan tiga bulan selepas itu. Tidak keterlaluan jika dikatakan bahawa tempoh tersebut diibaratkan sebagai “musim mengawan;

Data yang dikeluarkan oleh Berita Nasional Malaysia (BERNAMA) pada tahun 2005 menunjukkan kes pelacuran kanak-kanak dengan purata 150 – 160 gadis tempatan yang ditahan setiap tahun. Dianggarkan 150 ribu wanita terbabit dalam kegiatan pelacuran dengan sejumlah besarnya ialah wanita dewasa:

I.            PDRM 2010 juga telah mencatat kes rogol bagi tahun 2008 hingga April 2010 yang berjumlah 8227 kes.  Kes mencabul kehormatan juga menunjukkan statistik yang tinggi, iaitu sebanyak 4894 kes dilaporkan bagi tahun 2008 hingga April 2010 di seluruh negara;

II.            Peningkatan penglibatan remaja Melayu Islam dalam gejala sosial amat membimbangkan dan ia dianggap antara lain, berpunca daripada budaya hedonisme yang dilancarkan secara besar-besaran oleh kelompok kapitalis atas nama pembangunan dan kemajuan material.  Antaranya termasuklah lakonan, nyanyian, dan tarian yang berunsurkan seks dan memaparkan kerendahan akhlak, peragaan, ratu cantik, manipulasi wanita untuk tujuan pengiklanan, tarikan bagi sesuatu acara seperti penganjuran pertandingan serta perlumbaan kereta dan motor, dan sebagainya, yang jelas mencemar nama baik agama Islam.

Kesimpulan

Umat Islam negara ini perlu bijak mengenal pasti musuh yang sedang dihadapi oleh mereka, sama ada yang kelihatan secara zahir mahupun juga yang terselindung di sebalik pelbagai bentuk, wadah, dan wajah.  Berbekalkan keimanan, ilmu, dan keteguhan semangat, mereka haruslah bijak mengatur langkah yang rapi bagi menghadapi musuh-musuh berkenaan.  Antara langkah paling utama ialah menyatukan hati dan memperkasa keupayaan agar mereka sekalian berupaya bergerak dengan sederap langkah.  Saf yang kukuh inilah yang akan membolehkan mereka menghadapi musuh yang satu dengan tabah dan gagahnya.  Jika hal ini tidak dapat dilakukan, pastinya mereka juga ditimpa penghinaan yang diberi terhadap musuh-musuh Islam, iaitu sebagaimana dinyatakan dalam ayat, “Kamu menyangka mereka bersatu-padu, sedang hati mereka berpecah- belah (disebabkan berlainan kepercayaan mereka).” (Surah al-Hasyr 59 :14).  Ingatlah bahawa perpecahan merupakan ciri utama musuh-musuh Islam dan tidak sama sekali berkaitan dengan umat Islam.

Umat Islam merupakan umat yang bersatu kerana menyahut seruan al-Qur’an, “Berpegang teguhlah kamu sekalian kepada tali Allah (agama Islam), dan janganlah kamu bercerai-berai dan kenangkanlah nikmat Allah kepada kamu ketika kamu bermusuh-musuhan (semasa jahiliah dahulu), lalu Allah menyatukan antara hati kamu (sehingga kamu bersatu padu dengan nikmat Islam), maka menjadilah kamu dengan nikmat Allah itu orang Islam yang bersaudara….” (Surah Ali `Imran 3 : 103).  Elakkan sama sekali perpecahan kerana ia membuka jalan dan ruang yang luas bagi tindakan mencabar serta menghakis kedaulatan agama Islam, agama yang diredai oleh Allah S.W.T.  Usaha mempertahankan kedaulatan agama Islam merupakan amanah dan tanggungjawab kita bersama.

---

[1] YA Hakim selanjutnya menegaskan, “Saya percaya seandainya pembuat dasar di Kementerian Pendidikan sedar atau disedarkan tentang kaedah pakaian bagi orang Muslim dan mengutamakan Islam sebagai ugama Persekutuan, Kementerian Pendidikan tidak akan mewajibkan pakaian seluar pendek bagi murid lelaki dengan pilihan seluar panjang atau mewajibkan pakaian pinafore tunic dan blouse bagi murid perempuan dengan pilihan memakai baju kurung dan kain sarung serta tudung/telekung. Peraturan pakaian seragam sekolah Bil 3/1983 tersebut adalah songsang dan tidak selari dengan Perlembagaan dan menurut Perkara 4, “Perlembagaan ini adalah undang-undang utama Persekutuan dan apa-apa undang-undang yang diluluskan selepas Hari Merdeka dan yang tidak selari dengan Perlembagaan ini hendaklah terbatal setakat yang tak selari itu. Peraturan tersebut adalah terbatal. Adanya pilihan untuk memakai seluar panjang atau baju kurung dan kain sarung tidak dapat menyelamatkan atau menjadikan sah Peraturan tersebut.”

[2] YA Hakim turut merujuk kepada tafsiran atau maksud perkataan Islam dalam al-Qur’an sebagaimana dihuraikan oleh Abdullah Yusuf Ali (New Revised Ed) n 434 p 155 oleh: Islam is not sectarian, non-racial, non-doctrinal and is a universal religion. Islam is just submission to the will of Allah. This implies: (1) Faith; (2) doing right, being an example to others to do right, and having the power to see that the right prevails; (3) eschewing wrong,being an example to others to eschew wrong and having the powers to see that wrong and injustice are defeated. Islam therefore lives not for itself, but for mankind.

[3] [2007] 3 CLJ 557.

[4] [2009] 2 CLJ 54.

Dato’ Mohd Noor: Islam, Raja dan Melayu Sebagai Paksi Keutuhan Negara Berdasarkan Perlembagaan Persekutuan

Nota ucapan YBhg Dato Mohd Noor Abdullah, Mantan Hakim Mahkamah Rayuan di Seminar Mendaulatkan Islam Agama Negara (SEMAIAN) Peringkat Nasional yang telah berlangsung di Dewan Muktamar Pusat Islam, Kuala Lumpur pada 5hb Januari 2013 anjuran Pertubuhan Muafakat Sejahtera Masyarakat Malaysia (MUAFAKAT) dengan kerjasama Jabatan Kemajuan Islam Malaysia (JAKIM).

*************

Rakaman video boleh dicapai di sini:

*************

Islam, Raja dan Melayu Sebagai Paksi Keutuhan Negara Berdasarkan Perlembagaan Persekutuan

SYNOPSIS/RINGKASAN

AGAMA ISLAM

Muqaddimah Perlembagaan bermula dengan lafaz Bismillahhirrahmanirrahim dan salam dan selawat kepada Nabi Mohammad s.a.w dan mengakhirinya dengan Alhamdulillah….Subhan Allah Rabbul alamin Ameen.

1. Islam wajar difahami dalam konteks kedudukan Islam di Negeri Melayu dahulu,dan kemudian Islam dalam Persekutuan.
2. Islam di Negeri Melayu.

1)            Islam agama Negeri dan mengiktiraf kebebasan beragama.

2)            Ketua agama Islam ialah Raja.

-Majlis agama Islam Negeri berperanan menasihat baginda.

3)  Islam syarat wajib:-

a)     Raja/Sultan dan Permaisuri Raja.

b)     Menteri Besar (kelonggaran).

c)      Setiausaha Kerajaan.

d)     Jemaah Pangkuan Negeri.

1. Islam dalam Persekutuan.

1)            Islam agama Persekutuan dan mengiktiraf kebebasan beragama.

2)            Yang diPertuan Agong ialah Ketua Agama Islam di Negeri P.Pinang,Melaka,Sabah dan Sarawak termasuk di Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur,Labuan dan Putrajaya.

3)            Agong mewakili Raja-Raja dalam upacara agama yang diseragamkan diseluruh Persekutuan seperti menetap tarikh Hari Raya atau Sambutan Maal Hijrah.

4)            MAIN ditubuhkan untuk menasihati Agong termasuk penubuhan Mahkamah Syariah.

5)            Kebebasan beragama:-

a)     menganut, beramal dan berdakwah.

b)     mengurus hal ehwal agamanya.

c)      menubuh institusi agamanya.

d)     memilik dan mengurus harta dan hartanah.

6)            Kerajaan boleh membelanjakan Dana Negara dan Dana Negeri untuk menubuhkan institusi Islam.

1. Kuasa dan bidangkuasa Persekutuan/Negeri.

Persekutuan.

• Undang-undang jenayah dan sibil serta prosedurnya.
• Pentadbiran keadilan.
• Semua Mahkamah kecuali Mahkamah Syariah.
• Kuasa dan bidangkuasa semua mahkamah itu.
• Family Law tidak termasuk undang-undang diri dan keluarga Muslim  (personal law of Muslim).
• Perwujudan kesalahan mengenai perkara-perkara dalam Senarai Persekutuan.
• Penentuan hukum Syarak ,dan personal Muslim law bagi maksud undang-undang Persekutuan.
• Perbuatan salah boleh dakwa (actionable wrong)

Negeri.

• hukum syarak dan undang2 diri dan keluarga Muslim
• Pentadbiran Mahkamah Syariah
• zakat, fitrah, baitulmal, wakaf dan khairat
• masjid, surau dan madarasah
• pewujudan kesalahan syarak dan hukumannya
• mencegah bukan Islam berdakwah dikalangan Muslim
• Dewan Undangan Negeri berkuasa meluluskan Rang Undang-undang (Enakmen) mengenai perkara-perkara dalam Senarai Negeri dan Parlimen tidak berkuasa meluluskan Rang Undang-undang (Akta) mengenainya  bagi seluruh Persekutuan kecuali bagi Wilayah Persekutuan melainkan –

–          keseragamaan.

–          atas permintaan.

–          melaksanakan perjanjian.

1. Sekatan kebebasan beragama

a)     aman dan damai.

b)     dilarang berdakwah dikalangan muslim.

c)      tertakluk kepada undang-undang mengenai ketenteraan awam,keselamatan negara,kesihatan awam dan tatasusila sejagat.

d)     dilarang memaksa seseorang  mendengar atau menyertai ajaran atau upacara agama,terutama sekali kanak2 dibawah umur 18 tahun.

e)     dilarang kena bayar cukai untuk faedah agama lain,selain agamannya.

1. Sekatan kuasa.

–          Hudud tidak dapat dilaksanakan.

–          Akta(Kuasa Jenayah) Mahkamah Syariah 1965 membataskan hukuman kesalahan syariah kepada maxima 3 tahun penjara, 5,000 denda atau 6 kali sebatan atau bersekali.

–          Bidang lain Syariah seperti muamalat,munakahat dan.. tidak termasuk dalam Senarai Negeri.

–          Semua bentuk jenayah Syariah boleh diwujudkan tertakluk kepada hukuman maxima diatas.

1. Kedudukan Raja sebagai Ketua Agama Islam tidak boleh terjejas dan kuasa Raja sedemikian tidak boleh dipersoal.

Baginda bertindak menurut budibicara dan pertimbangannya sendiri dan bukan mengikut nasehat Menteri Besar dan EXCO.

 

ATAU

AGAMA ISLAM

1. Muqaddimah Perlembagaan bermula dengan lafaz Bismillah serta salam dan selawat kepada Nabi Muhammad s.a.w dan mengakhirinya dengan memuji Allah dan Ameen.

1. Islam wajib dilihat dari perspektif,Islam di Negeri Melayu kemudian Islam dalam Persekutuan.

      

      Islam di Negeri                                                                                                                    

-Islam ialah agama Negeri tetapi agama lain boleh diamalkan dengan aman dan damai.

-Lihat  betapa tidak sekatanya ayat –ayat ini.

-Raja ialah Ketua agama Islam,

MAIN bantu nasihat Raja,                                                                                                     Mahkamah Syariah dan Kakitangan.

Syarat wajib Islam

                               

-Raja dan Permaisuri

-Menteri Besar(kelonggaran)

-Setiausaha Kerajaan

-Jemaah Pangkuan Negeri

-Wakil Raja ke Persidangan Majlis Raja-Raja

-Motto Kerajaan Negeri

“Berserah Kepada Tuhan Kerajaan Kelantan”

-Raja boleh mewakili kuasanya kepada yang diPertuan Agong

-Wang zakat ,fitrah, Baitul-mal dan wakaf tidak termasuk  dalam Peryata Pendapatan  dan Perberlanjaan Kerajaan Negeri

-Raja bertindak menurut  budibicaranya dan bukan atas

nasihat Exco jika Raja berurusan atas sifat Ketua agama Islam

-Hukum syarak ertinya “the laws of the religion of Islam atau Islamic law

-“Ahlu-s Sunnah wal jamaah”  means the school established by Abu Al-Hassan Al-Ashari and Abu Mansoor Al-Maturidi  and their supporters and followers.

-The sovereign professing the Islamic Religion Ahlu-s Sunnah Wal Jamaah, of good blood and acknowleged to be  legitimately and lawfully begotten….no infirmity such as possessing  some base qualities on account of which he would not  be permitted by the Hukum syarak to become a Sovereign Ruler.

3.Islam terletak dibawah kuasa dan bidangkuasa Kerajaan Negeri iaitu.

-Hukum Syarak /Islamic law

-Undang –undang diri dan keluarga Islam

-Wakaf,yayasan,khairat

-Zakat fitrah Baitul-mal

-Masjid dan Madrasah

-Wujudkan kesalahan dan hukumannya

-Mahkamah Syariah(bidang kuasa terhad)

4.Islam tidak termasuk dalam kuasa dan bidangkuasa Kerajaan Persekutuan yang mengatasi kuasa dan bidangkuasa Kerajaan Negeri.  

5.Bidangkuasa Kerajaan Persekutuan

-Undang-undang sibil dan jenayah serta prosedur

-Semua Mahkamah selain Mahkamah Syariah serta kuasa dan bidangkuasanya

-Undang –undang evidence

-Wujudkan kesalahan perkara-perkara dalam Senarai Persekutuan

6.Residual power

Perkara-perkara yang tidak tersenarai dalam Senarai  Persekutuan menjadi baki kuasa dan bidangkuasa Kerajaan Negeri

7.Bertindih tapi berasingan

-Mahkamah Sibil dan Mahkamah Syariah tidak bercampur kuasa

-Wujudkan kesalahan menurut kuasa masing-masing TETAPI hukuman kesalahan Syariah terbatas

-Akta Mahkamah Syariah (Kuasa Jenayah) 1996

–Akta/Enakmen undang-undang sibil dan jenayah serta prosedur berasingan

8.Islam dalam Persekutuan

-Islam ialah agama Persekutuan tetapi agama lain boleh diamalkan dengan aman dan damai di mana-mana bahagian Persekutuan

-Yang di Pertua Agong ialah Ketua agama Islam di Negeri Pulau Pinang ,Melaka,Sabah,dan Sarawak termasuk di Wilayah Persekutuan  Kuala Lumpur ,Labuan dan Putrajaya

-Agong boleh  mewakili  semua Raja-Raja dalam Majlis upacara dan sambutan agama Islam yang diperluas keseluruh Persekutuan dengan perkenan Raja-Raja

-Kedudukan Raja sebagai Ketua agama Islam serta hak dan keistimewaanya tidak boleh terjejas

-MAIN ditubuhkan untuk menasihati Raja dalam urusan agama Islam

-Kebebasan berugama tertakluk kepada undang-undang negara tentang ketenteraman awam,keselamatan negara,kesihatan umum dan tatasusila sejagat(Morality)

-Amalan agama  yang integral tidak boleh disekat tetapi amalan agama yang bercampur –baur atau amalan sunnat /sunnah boleh disekat seperti memakai purdah dan serban

-Setiap orang berhak menganuti, mengamalkan dan mendakwah agamanya kecuali dikalangan Muslim,mengurus hal ehwal agamanya serta mendidik,menubuh yayasan dan khairah serta memiliki harta dah hartanah

-Kerajaan Persekutuan dan Negeri boleh menubuhkan institusi Islam dan menggunakan dana negara dan negeri

-Dilarang memaksa seseorng memeluk apajua agama termasuk mendengar upucara dan ceramah agama khususnya bagi kanak-kanak berusia dibawah 18 tahun

-Dilarang membayar cukai yang dibelanjakan bukan untuk agamanya

-Parlimen tiada kuasa dan bidangkuasa untuk meluluskan Rang Undang-undang mengenai hal ehwal agama  Islam kecuali:-

*Untuk melaksanakan Perjanjian antarabangsa atau antara

Negeri

*Untuk keseragaman undang-undang Islam antara 2 Negeri       atau lebih.

*Atas permintaan Dewan Undangan Negeri dan diterima pakai sebagai undang-undang Negeri

ULASAN PENULIS TENTANG ISLAM

1. “Islam ialah agama Persekutuan dan ……seterusnya”adalah satu perisytiharan bahawa Negara ini ialah Negara Islam selaras dengan perisytiharan bahawa setiap Negeri di Negara ini ialah Negeri Islam kecuali Negeri Sarawak.Maka setiap Muslim boleh malahan wajib mengamalkan cara hidup seorang Muslim dengan bebas tanpa kekangan Undang-undang kerana Parlimen tidak berkuasa meluluskan Undang-undang tentang agama Islam untuk menyekat atau menghalang .
2. “Agama lain boleh diamalkan dengan aman dan damai”tidak mengikat dan mensyaratkan amalan agama Islam pun begitu.
3. “Akta Parlimen mengatasi Enakmen  Negeri”tidak termasuk Enakmen yang berkaitan dengan Undang-undang dan hal ehwal Islam kerana civil law tak sama dengan Islamic law ,misalnya perceraian dan pembahagian harta sepencarian serta harta pusaka si mati.Maka Dewan Undangan Negeri boleh meluluskan Rang Undang mengenai muamalat ,munakahat dan cara hidup syumul seorang Muslim.
4. Amalan Islam boleh diteruskan dan diberi nafas baru mengenai apajua upucara ,perbuatan ,sambutan ,perayaan termasuk berzanji , bergotong royong ,berkhatan,……dan selainnya yang diamalkan sejak turun temurun.
5. Pada menjalankan fungsi sebagai Ketua Agama Islam,Raja bertindak menurut budibicaranya dan tidak wajib menurut nasihat Menteri Besar atau EXCO .Raja ada Majlis Agama Islam Negeri,ada Mufli, ada Majlis Raja-Raja dan ada Majlis Penasihat Raja untuk memberi nasihat dan bantuan .

 

 

RAJA BERPELEMBAGAAN

Majlis Raja-Raja Badan Berkuasa Tertinggi.

• Memilih/memecat Yang diPertuan Agong.
• Membincang dan menimbang teliti dasar negara mengenai imigresen,sosio-ekonomi,politik dan apajua perkara.
• Enggan atau memberi perkenan perlantikan orang kenamaan tertentu.
• Perubahan dasar Per.153. dirundingi (kedudukan istimewa pribumi).
• Menyeragam dan memperluaskan urusan agama Islam diseluruh negara.
• Memberi perkenan mengubah sempadan Negeri.
• Dirundingi perlantikan para Hakim.

1. Yang diPertuan Agong.

• Ketua Utama Negara.
• Ketua Agama Islam.
• Pemerintah Tertinggi Angkatan Tentera.
• Melantik Perdana Menteri dan Jemaah Menteri.
• Melantik sebahagian besar ahli Dewan Negara.
• Melantik para Hakim.

1. Kuasa Eksekutif.

-Fungsi eksekutif.

• Bertindak mengikut budibicara.
• Bertindak menurut nasihat.
• Dijalankan oleh PM/Jemaah Menteri.
• Dijalankan oleh orang/badan lain menurut ketetapan Parlimen

1. Kuasa Legislatif.

-Parlimen terdiri daripada 3 kuasa.

• Yang di Pertuan Agong,Dewan Negara dan Dewan Rakyat.
• Semua Rang Undang-undang mesti diluluskan oleh Dewan Rakyat,Dewan Negara dan mendapat Perkenan Yang diPertuan Agong.
• Dewan Rakyat terdiri daripada 222 ahli yang dipilih rakyat.
• Dewan Negara terdiri daripada 26…….. ahli yang dipilih dan 40…….. ahli yang dilantik oleh Yang diPertuan Agong.
• Yang diPertuan Agong berkuasa memanggil,prorogue dan membubar Parlimen atau enggan membubarnya apabila diminta oleh Perdana Menteri.
• Yang diPertuan Agong berhak bertitah di Dewan Negara,Dewan Rakyat atau kedua-duanya bersekali.
• Hilang kekebalan mana-mana ahli yang menganjurkan penghapusan Yang diPertuan Agong atau Raja Negeri.

1. Kuasa Kehakiman.

-Badan Kehakiman terdiri daripada:-

• Mahkamah Persekutuan,Mahkamah Rayuan dan Mahkamah Tinggi serta Mahkamah Rendah yang terdiri daripada Mahkamah Sesyen dan Mahkamah Majisteret.
• Yang diPertuan Agong bukan sebahagian daripada Badan Kehakiman TETAPI baginda melantik para Hakim.
• Para Hakim (selain Ketua Hakim Negara) dilantik oleh Yang diPertuan Agong atas nasihat Perdana Menteri setelah berunding dengan Majlis Raja-raja dan Ketua Hakim Negara.
• Jawatan Hakim kekal sehingga umur bersara wajib dan tidak boleh dipecat melainkan dengan keputusan Tribunal disebabkan melanggar Kod Etika Hakim.
• Kuasa para Hakim termasuk menghukum kerana menghina Hakim.
• Yang diPertuan Agong berkuasa memberi ampun apajua kesalahan dalam bidangkuasanya setelah dan kendatipun para Hakim telah mendapati seseorang itu bersalah melalaui proses perbicaraan dan rayuan.

1. Raja Melayu.

1)      Kedaulatan.

-Royal prerogative:-

1. The fountain of honour.
2. The fountain of justice.
3. The fountain of mercy.
4. The Head of religion of Islam.
5. The Protector of Malay custom.
6. The Ultimate Owner of the soil.

-Sovereignty:-

1. The sovereign can do no wrong.
2. The sovereign never dies.

-Sanctity:-

Sanctity shall attach to the person of His Royal Highness and such of His Residence as shall be prescribed by Him from time to time.

2)      Martabat.

1. Ketua agama Islam.
2. Ketua Utama Negeri.
3. Ketua Adat Melayu dan Istana.

3)     Kuasa dan bidangkuasa.

1. Melantik Menteri Besar dan EXCO.
2. Melantik pembesar Istana,kerabat dan lain-lain.
3. Memelihara kedudukan istimewa Melayu.
4. Memanggil atau membubar Dewan Negeri.
5. Menganugerah Darjah Kebesaran.
6. Memberi ampun.
7. Kuasa pemerintah Negeri.
8. Melantik Mufti,Hakim Syarie,Pembesar Negeri.
9. Mengarah pegawai Kerajaan dan rakyatnya melakukan sesuatu,sebagaimana diarah.

4)     Jaminan dan Perlindungan.

1. Kuasa sebagai Ketua Agama Islam terpelihara dan tidak terjejas.
2. Adat Melayu kekal.
3. Hak naik takhta sebagai Raja/Sultan terpelihara tiada campur tangan Kerajaan atau Mahkamah.
4. Kedaulatan,martabat dan kuasa Raja terpelihara,kebal dan tidak boleh dibawa ke Mahkamah.
5. Menganjurkan penghapusan Raja adalah kesalahan menghasut dan wakil rakyat pun tidak kebal.
6. Tidak sah apajua undang-undang yang menjejas kedaulatan,martabat dan kemuliaan Raja.
7. Menyoal hak,mertabat dan kedaulatan Raja adalah menghasut.

MAJLIS RAJA-RAJA

 

YANG DIPERTUAN AGONG

 

Eksekutif

Eksekutif

Legislatif

Kehakiman

Mahkamah Persekutuan Mahkamah Rayuan Mahkamah Tinggi Mahkmah Sesyen Mahkamah Majistret

Agong Dewan Negara Dewan Rakyat

Kabinet

Mageran (darurat)

Agong

Budibicara Atas nasihat Melantik PM Melantik ahli Dewan Negara Melantik para Hakim Melantik jawatan statutory Kuasa mengampun

5)     Setiap Perlembagaan Negeri berRaja terbahagi kepada 2 Bahagian,Bahagian 1 menerangkan susun- jalur Raja,bakal Raja,Kerabat,Pembesar Istana dan seterusnya,asal keturunan Raja,ketiadaaNya,umur belum dewasa,pertabalannya,turun takhta,elaun sara hidup.Bahagian 2 menerangkan tubuh- badan Pemerintahan, Raja Ketua Agama Islam,kuasa eksekutif,kuasa legislatif,Dana dan Kewangan Negeri

ATAU

 

RAJA MELAYU

1. Kedaulatan.

1)            Sovereignty.

2)            Prerogative.

3)            Sanclity.

1. Kedudukan.

1)            Ketua agama Islam.

2)           Ketua utama Negara

3)           Panglima Angkatan Tentera

1. Kuasa.

1)            melantik Menteri Besar dan Exco.

2)            melindungi kedudukan istimewa Melayu.

3)            bertitah di Dewan Undangan Negeri.

4)            memanggil dan membubarkan Dewan.

5)            anugerah darjah kebesaran.

6)            memberi ampunan.

7)            melantik 4 Pembesar Istana dan lain-lain.

8)            hak mentadbir Istana dan Adat.

9)            Mengarah kakitangan kerajaan di Negerinya.

10)            berunding dangan Pembesar Istana dan Kerabat diRaja

1. Jaminan.

1)            Adat Melayu turun menurun kekal.

2)            keistimewaan Raja terjamin.

3)            mempersoal keistimewaan Raja adalah kesalahan menghasut.

4)            menghapuskan Raja adalah salah termasuk bercakap di Parlimen/Dewan.

5)            hak mewarisi tahta terjamin.

6)            kebal kecuali di Mahkamah Syariah.

1. Raja berPerlembagaan.

1)      Kuasa tertinggi

1. Majlis Raja-Raja

melantik Agong

membincang dasar Negara

1)      Kuasa eksekutif terletak hak kepada Agong

1. Fungsi Agong.
2. Fungsi Kabinet.

2)      Kuasa legislatif.

1. Agong.
2. Dewan Negara.
3. Dewan Rakyat.

3)     Kuasa Kehakiman.

1. Agong melantik para Hakim.
2. Hakim bebas dan berkecuali
3. Agong mengampun kesalahan.
4. Hakim menapis undang-undang supaya mematuhi Perlembagaan dan hak asasi sejagat.

ORANG MELAYU

 

1. Takrif Melayu.
2. Ketuanan Melayu dalam Perlembagaan.

1)            Nama Negara MALAYSIA ertinya Tanah orang Melayu nusantara.

2)            Islam Agama Negara.

3)            Raja Melayu.

4)            Tanah Rezab Melayu.

5)            Rejimen Askar Melayu.

6)            Bahasa Melayu.

7)            Kedudukan istimewa Melayu.

1. 1-MALAYSIA dan hak saksama.

1)            Hak asasi sejagat.

2)            Hak samarata.

3)            Kepentingan sah terpelihara.

1. Perpecahan dan kejatuhan Kerajaan Melayu melalui pemerintahan demokrasi atau kebangkitan dan ajenda Melayu.

1)  memperkasakan TANAH SIMPANAN MELAYU

a. TSM diwujudkan di Bandar dan Bandaraya

b.TSM dimajukan sebagai tanah pertanian, penternakan, perumahan, perindustrian, lombong dan kilang batubata, kuari dan tempat peranginan dan pelancongan.

2) mempelbagaikan tugas dan peranan REJIMEN ASKAR MELAYU supaya ada Air Wing sendiri, ada Rapid Deployment Force dll

3) mensasarkan 60% pemilikan kekayaan dan equity negara kepada masyarakat pribumi.

4) muluaskan takrif Melayu supaya Chinese Muslim , Indian Muslim dan Muslim selainnya termasuk Muslim di Sabah dan Sarawak adalah orang Melayu iaitu Melayu nusantara

Perjuangan Melayu masakini wajib berpaksi kepada melaksanakan visi dan misi ketara dan terselindung PERLEMBAGAAN secara bersepadu dan bersatupadu tanpa memohon maaf dan secara terang2an.

 

ATAU

 

 

 

KETUANAN MELAYU

 

     1   . Nama negara ialah MALAYSIA yang bermaksud Tanah Melayu Nusantara.

2         Islam diisytihar dan dimartabat sebagai agama Negeri dan agama Persekutuan dan Raja adalah Ketua Agama Islam.

3        Bahasa Melayu dinobatkan sebagai bahasa kebangsaan yang wajib di gunakan,diajar dan dipelajari oleh semua lapisan masyarakat.

4        Tanah Simpanan Melayu dikekalkan dan terus dikuatkuasakan demi memelihara hakmilik saksama orang-orang Melayu dan zuriat keturunannya termasuk hakmilik tanah perumahan di bandar, tanah pertanian,perusahaan dan perindustrian serta lombong dan galian.

5        Rejimen Askar Melayu dikekalkan dan di perkasa bagi menjamin keselamatan negara dan ancaman dari luar dan dalam negara termasuk mempelbagaikan angkatannya.

6        Pemerintahan demokrasi Raja berPerlembagaan di pelihara dan dikekalkan dan tidak boleh terjejas oleh apajua undang-undang Negera.

Kedudukan istimewa orang Melayu dan bumiputra Sabah dan Sarawak dipertanggungjawabkan kepada Yang diPertuan Agong serta Raja-raja Melayu untuk menetapkan kuota yang berpatutan dalam bidang perkhidmatan awam,pelajaran dan ekonomi.Dasar ini tidak boleh dibubar dan diubah melainkan setelah dibincang oleh Majlis Raja-Raja.

Tun Fairuz: Memartabatkan Islam Sebagai Agama Negara

Teks ucap utama YABhg Tun Dato Seri Ahmad Fairuz Bin Dato Sheikh Abdul Halim bekas Ketua Hakim Negara di Seminar Mendaulatkan Islam Agama Negara (SEMAIAN) Peringkat Nasional yang telah berlangsung di Dewan Muktamar Pusat Islam, Kuala Lumpur pada 5hb Januari 2013 anjuran Pertubuhan Muafakat Sejahtera Masyarakat Malaysia (MUAFAKAT) dengan kerjasama Jabatan Kemajuan Islam Malaysia (JAKIM).

*************

Rakaman video boleh dicapai di sini:

*************

Bismillahirrahmanirrahim.

Assalamualaikum warahmatullah wabarakatuh

Segala puji bagi Allah yang berfirman, (maksudnya), “Dan sesiapa yang mencari agama selain agama Islam, maka ia tidak akan diterima daripadanya, dan ia pada hari akhirat kelak daripada orang yang rugi….”, salawat dan salam atas Rasulullah yang bersabda (maksudnya), “Setiap daripada kamu merupakan pemimpin dan setiap kamu akan disoal tentang pimpinannya,” dan atas ahli keluarga serta para sahabat Baginda seluruhnya.”

Para hadirin yang di hormati,

Izinkan saya terlebih dahulu mengambil kesempatan ini untuk mengucapkan terima kasih tidak terhingga kepada penganjur Seminar ini atas kesudian menjemput saya memberi ucap utama ini.

Kita sedia maklum bahawa PERKARA 3 Perlembagaan Persekutuan (PP) dengan jelasnya menyatakan yang “Ugama Islam” adalah “ugama bagi Persekutuan;” walau pun “ugama-ugama lain boleh diamalkan dengan aman dan damai di mana-mana bahagian Persekutuan.” Tidak dapat dinafikan bahawa prinsip “aman dan damai” adalah ajaran dan amalan Islam.

Sejajar dengan martabatnya sebagai Agama Persekutuan, Perkara 3 (2)-(5) PP mengisytiharkan Yang DiPertuan Agung, Ketua Utama Malaysia, sebagai Ketua Agama Islam bagi Wilayah-wilayah Persekutuan; manakala Raja-Raja Melayu yang adalah Ketua Utama Negeri-negeri sebagai Ketua Agama Islam bagi negeri-negeri masing-masing. Begitulah Islam dimartabatkan sebagai Agama Persekutuan oleh PP sendiri.

Lebih ketara lagi, Perkara 11 (4) PP pula membolehkan “Undang-undang Negeri, dan berkenaan dengan Wilayah-Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur, Labuan dan Putrajaya, undang-undang persekutuan …… mengawal atau menyekat pengembangan apa-apa doktrin atau kepercayaan agama di kalangan orang yang menganuti agama Islam.”

Perkara 12.(2) PP turut pula menyatakan “………adalah sah bagi Persekutuan atau sesuatu Negeri menubuhkan atau menyenggarakan atau membantu dalam menubuhkan atau menyenggarakan institusi-institusi Islam atau mengadakan atau membantu dalam mengadakan ajaran dalam agama Islam dan melakukan apa-apa perbelanjaan sebagaimana yang perlu bagi maksud itu.”

Memartabatkan lagi Islam sebagai Agama Persekutuan ialah Perkara 37 PP yang mewajibkan “Yang di-Pertuan Agong … sebelum menjalankan fungsinya mengangkat dan menandatangani sumpah jawatan yang dinyatakan dalam Bahagian I Jadual Keempat di hadapan Majlis Raja-Raja dan dengan kehadiran Ketua Hakim Negara Mahkamah Persekutuan … dan sumpah itu hendaklah diakusaksikan oleh dua orang yang dilantik bagi maksud itu oleh Majlis Raja-Raja.”

Jadual Keempat itu memerlukan Yang di-Pertuan Agong bersumpah, antara lainnya, seperti berikut:

“Wallahi   Wabillahi   Watallahi:

maka dengan lafaz ini berikrarlah Kami dengan sesungguhnya dan dengan sebenarnya mengaku akan taat setia pada menjalankan dengan adilnya pemerintahan bagi Malaysia dengan mengikut sebagaimana undang-undang dan Perlembagaan yang telah disahkan dan dimasyurkan dan akan disah dan dimasyurkan di masa hadapan ini. Dan lagi Kami berikrar mengaku dengan sesungguh dan dengan sebenarnya memeliharakan pada setiap masa Agama Islam dan berdiri tetap di atas pemerintahan yang adil dan aman di dalam Negeri.”

Begitulah Ketua Utama Negara diwajibkan “memeliharakan pada setiap masa Agama Islam.”

Sdr. Nuarrual Hilal Md. Dahlan dalam rencana bertajuk “Agama Islam Dalam Perlembagaan Malaysia” antara lainnya menyatakan: “Tepat sekali kenyataan Ahmad Fairuz bahawa sebelum Pindaan 1988, memang banyak kes yang terang-terang di bawah bidang kuasa Mahkamah Syariah telah “dirampas”oleh Mahkamah Sivil. Ini dapat dilihat dalam beberapa kes popular di antaranya Myriam lwn Mohamed Ariff [1971] 1 MLJ 275, Commissioner for Religious Affairs, Terengganu & Ors. lwn Tengku Mariam [1969] 1 MLJ 110, Ainan Mahmud lwn Syed Abu Bakar [1939] MLJ 209 dan Nafsiah lwn Abd. Majid [1969] 2 MLJ 174 yang kesemua kes ini menafikan keputusan yang dibuat oleh Mahkamah Syariah.………Tokoh-tokoh seperti Allahyarham Tan Sri Ahmad Ibrahim telah berusaha lama untuk memastikan urusan Mahkamah Syariah bebas dan tidak diganggu oleh Mahkamah Sivil, dan hanya pada tahun 1988, peruntukan (1A) dimasukkan. Mahkamah Syariah mula ada kebebasan setelah 31 tahun Malaysia merdeka.”

Perkara 121 (1A) PP jelas menunjukkan bahawa Mahkamah-mahkamah Sivil TIDAK “mempunyai bidang kuasa berkenaan dengan apa-apa perkara dalam bidang kuasa mahkamah Syariah.”

Perkara 150 (yang adalah mengenai Proklamasi darurat) membolehkan, melalui Perkara 150(5) PP, Parlimen, “semasaProklamasi Darurat berkuat kuasa …….. membuat undang-undang mengenai apa-apa perkara, jika didapati oleh Parlimen bahawa undang-undang itu dikehendaki oleh sebab darurat itu ……… walau apa pun apa-apa jua dalam Perlembagaan ini………..” Sungguh pun demikian Perkara 150 (6A) pula menyatakan yang Perkara 150(5) tidak boleh memperluas kuasa Parlimen mengenai apa-apa perkara hukum Syarak……………”

Jelas sekali bagaimana PP menjaminkan pengecualian undang-undang Islam daripada tertakluk kepada undang-undang darurat sesuai sekali dengan martabat Islam sebagai Agama Persekutuan.

Pada 5hb April 2010 Datuk Zainul Rijal Abu Bakar yang menulis atas tajuk “Perundangan Islam dilindungi Perlembagaan” menyatakan “…….. Prof Datuk Dr Shad Saleem Faruqi, berkata hak yang diperuntukkan dalam Perlembagaan Persekutuan boleh dibahagikan kepada beberapa kategori. ……….. Kelima, hak yang dilindungi walaupun dalam darurat.

Perkara 150 (6A) menegaskan ada enam hak tidak boleh digugat walaupun negara dalam keadaan darurat. Hak itu berkaitan undang-undang Islam, adat Melayu, kebebasan beragama…….. Secara tersirat, sudah tentu PP mengiktiraf kedudukan tinggi undang-undang itu berbanding undang-undang lain. Undang-undang itu menikmati kedudukan lebih tinggi dan tidak boleh diganggu-gugat melalui cara yang tidak diperuntukkan Perlembagaan. Undang-Undang itu termasuklah Undang-Undang Pentadbiran Hukum Syarak, Undang-Undang Jenayah Syariah, Undang-Undang Keluarga Islam, Undang-Undang Tatacara dan Undang-Undang Keterangan Mahkamah Syariah. Oleh itu tiada sesiapa boleh mempertikai undang-undang disebutkan di atas. Tidak keterlaluan dikatakan kedudukan undang-undang Islam adalah lebih tinggi dan mendahului undang-undang lain dari sudut keutamaannya. Natijah daripada kedudukan tinggi ini, sewajarnya jika ada pertelingkahan antara undang-undang Islam dan undang-undang lain, maka tafsiran yang memihak undang-undang Islam (yang dari segi kedudukannya lebih tinggi dari undang-undang lain) hendaklah dipakai.”

Para hadirin yang saya hormati

Sekianlah sedikit gambaran mengenai beberapa peruntukan dalam PP yang sering diperkatakan dalam polemik-polemik dan perdebatan-perdebatan mengenai Islam sebagai Agama Persekutuan. Bagi saya peruntukan-peruntukan itu telah memartabatkan Islam sebagai Agama Persekutuan. Seperti yang dikatakan oleh NOOR AZAM SHAIRI dalam rencana bertajuk “Perlembagaan Persekutuan Melindungi Kedudukan Islam Di Malaysia” “…….. Keutamaan kepada agama Islam itu pun bukanlah semata-mata kerana kedudukannya yang diberikan melalui Artikel 3 tetapi ia dikukuhkan oleh peruntukan- peruntukan lain yang digubal dalam Perlembagaan itu sendiri.”

Kini izinkan saya beredar kepada rencana bertajuk “SEKATAN-SEKATAN DALAM PELAKSANAAN UNDANG-UNDANG ISLAM DI MALAYSIA” karya Allahyarham Tan Sri Prof. Ahmad Ibrahim. Dalam rencana itu Allahyarham telah mengulas mengenai seksyen seksyen 3 dan 5 Akta Undang-Undang Sivil 1956 (Civil Law Act 1956) seperti berikut:

“Akibatnya, undang-undang yang kita terpaksa ikuti di Malaysia, kecuali jika ada undang-undang bertulis yang lain, ialah undang-undang Inggeris dan undang-undang Inggerislah yang menjadi undang-undang asas dan undang-undang negeri di Malaysia. Undang-undang Islam pada masa sekarang hanya dikenakan kepada orang-orang Islam sahaja dan dalam perkara-perkara yang terhad sahaja iaitu perkara-perkara berhubung dengan keluarga dan agama Islam dengan pengertian yang sempit……….”

Seksyen 3 (1) Akta tersebut antara lainnya menegaskan bahawa “the Court shall –

(a)  in Peninsular Malaysia or any part thereof, apply the common law of England and the rules of equity as administered in England on the 7 April 1956;

(b)  in Sabah, apply the common law of England and the rules of equity, together with statutes of general application, as administered or in force in England on 1 December 1951;

(c)   in Sarawak, apply the common law of England and the rules of equity, together with statutes of general application, as administered or in force in England on 12 December 1949, subject however to subparagraph (3)(ii):

Provided always that the said common law, rules of equity and statutes of general application shall be applied so far only as the circumstances of the States of Malaysia and their respective inhabitants permit and subject to such qualifications as local circumstances render necessary.”

Saya tekankan perkataan-perkataan “as administered in England on the 7 April 1956″, “as administered or in force in England on 1 December 1951″, dan “as administered or in force in England on 12 December 1949,”. Perkataan-perkataan itu jelas sekali menampilkan betapa beberapa undang-undang kita hidup dalam sejarah. Dan sejarah itu pula bukan sejarah kita tapi sejarah Negara asing – sejarah bekas penjajah kita. Hasilnya, undang-undang kita itu terus wujud ditokok lama, tertinggal kolot, dan menjadi barang antik manakala undang-undang negara bekas penjajah itu sendiri berkembang maju ke hadapan mengikut rentak masa, keperluan dan keadaan.

Allahyarham Prof. Ahmad Ibrahim dalam rencananya itu telah menganjurkan agar “Seksyen 3 dan 5 dalam Akta Undang-undang Sivil hendaklah dimansuhkan. Dengan ini kita tidak akan merujuk kepada undang-undang Inggeris yang lapuk itu, tetapi bebas mencari undang.-undang lain yang tidak bertentangan dengan undang-undang Islam. Suatu fasal hendaklah diadakan dalam Pemlembagaan yang bertujuan bahawa jika terdapat mana-mana undang-undang di Malaysia yang bertentangan dengan undang-undang Islam, maka hendaklah undang-undang itu terbatal setakat mana ia bertentangan.”

Nyata sekali anjuran Allahyarham itu adalah keinginannya bagi memartabatkan Islam sebagai Agama Persekutuan.

Utusan Malaysia, pada 21hb Ogos 2007, menyiarkan berita yang antara lainnya menyatakan: “………Ketua Hakim Negara, Tun Ahmad Fairuz Sheikh Abdul Halim hari ini mencadangkan rujukan kepada Common Law Inggeris dimansuhkan daripada undang-undang sivil negara ini kerana ia menggambarkan minda pengamal undang-undang tempatan yang masih terjajah ……….. Sudah 50 tahun kita merdeka, sudah 50 tahun kita terlepas daripada cengkaman penjajah, tetapi Seksyen 3 dan 5 Undang-Undang Sivil 1956 masih kekal dalam perundangan kita ………… ´Apakah ini petanda bahawa Common Law Inggeris itu adalah undang-undang yang paling baik di dunia? …….. Apakah ini petanda bahawa pakar undang-undang kita masih di bawah tempurung penjajah?´ soalnya …….. Beliau menambah, mungkin juga sudah tiba masanya untuk memartabatkan undang-undang Islam bukan sahaja dalam perundangan negara tetapi juga perundangan antarabangsa.

…………..”

Apakah tidak lebih sesuai dan wajar Common Law Inggeris digantikan dengan “mana-mana sistem perundangan yang Mahkamah fikir sesuai demi melaksanakan keadilan”?

Beredar kini kepada penghujjahan Mr. Ramdas Tikamdas dalam kes Che Omar bin Che Soh v Public Prosecutor [1988] 2 MLJ 55. Mengikut penghakiman Mahkamah Mr. Ramdas Tikamdas menghujahkan bahawa “because Islam is the religion of the Federation, the law passed by Parliament must be imbued with Islamic and religious principles” manakala Mr. Mura Raju, dalam kes itu juga, menghujahkan bahawa “because Syariah law is the existing law at the time of Merdeka, any law of general application in this country must conform to Syariah law.”

Berkaitan dengan penghujahan itu, Allahyarham Prof. Ahmad Ibrahim pernah menulis dalam tahun 1987 seperti berikut:

“There seems to be a need therefore to give a proper place to the Islamic law and the Shariah Courts and thus to implement the provision that Islam is of the religion of the Federation. As Islam is the religion of the Federation the Shariah as based on the Quran and Sunnah must be enforced in the Federation and it should be provided that any law which is inconsistent with the Holy Quran and the Sunnah shall be void to the extent of such inconsistency.

The Privy Council has ruled that in the case of Singapore a law to be valid must conform to the fundamental rules laid down by the English Common Law. This view seems to be acceptable to some in Malaysia too but as Islam is the religion of the Federation surely the fundamental principles of the laws should be based in Malaysia, not on the English Common Law but on the Shariah.”

(Petikan daripada ISLAM IN MALAYSIA, CONSTITUTIONAL AND HUMAN RIGHTS PERSPECTIVES)

Mantan Hakim Besar Malaya pernah berkata:

“Article 3 of the Federal Constitution is very clear and it cannot be misinterpreted anymore that the religion of the Federation is Islam. Thus, any interpretation which arise conflict between document created by men and orders from Allah, that interpretation cannot be used”. (Hashim Yeop Sani, Islam dalam perlembagaan, Institut Dakwah dan Latihan Islam, Kuala Lumpur, tiada tarikh, m/s. 17.)

Dalam hal ini wajar juga dirujuk kepada Perkara 4(1) PP yang berbunyi:

“(1) Perlembagaan ini adalah undang-undang utama Persekutuan dan apa-apa undang-undang yang diluluskan selepas Hari Merdeka dan yang berlawanan dengan Perlembagaan ini hendaklah terbatal setakat yang berlawanan itu.”

Apa yang ketara ialah Perkara 3 adalah peruntukkan dalam PP. Justeru itu tidakkah berlogika dan berakal budi jika Perkara 3 itu menjerumuskan konklusi bahawa undang-undang yang bertentangan dengan Islam “hendaklah terbatal setakat yang berlawanan?”

Kes Minister of Home Affairs v Fisher (1979) 3 All ER 21) antara lainnya menyatakan:

“In interpreting a constitution two points must be borne in mind. First, judicial precedent plays a lesser part than is normal in matters of ordinary statutory interpretation. Secondly, a constitution, being a living piece of legislation, its provision must be construed broadly and not in a pedantic way – with less rigidity and more generosity than other Acts”

Jelaslah terdapatnya mutu dalam penghujahan-penghujahan Mr. Ramdas Tikamdas dan Mr. Mura Raju.

Nyata juga betapa tingginya martabat Islam sebagai Agama Persekutuan.

Dalam hal undang-undang yang bertentangan dengan Islam ini Allahyarham Tan Sri Profesor Ahmad Ibrahim dalam kertas kerjanya bertajuk “KEDUDUKAN ISLAM DALAM PERLEMBAGAAN MALAYSIA” telah menyarankan:

“ … Sayangnya masih terdapat banyak undang-undang di Malaysia, yang bercanggah dengan undang-undang Islam, yang diluluskan dari zaman penjajah, akan tetapi usaha boleh diambil untuk meminda undang-undang itu supaya dia selaras atau tidak bertentangan dengan undang-undang Islam. Mungkin ini telah dimudahkan kerana kita dapati undang-undang di England pun telah banyak diperbaharui supaya lebih dekat kepada undang-undang Islam …. Jika orang lslam ingin Perlembagaan itu dijadikan lebih dekat dengan Islam, mereka harus mengikhtiar supaya mereka mempunyai kuasa memindanya, iaitu dengan mendaftar diri sebagai pemilih dan memilih wakil-wakil rakyat yang boleh ada majoriti dua pertiga dalam Dewan Rakyat dan Dewan Negara supaya pindaan itu dapat diterima. Inilah perlunya kita sepakat supaya kita boleh mencapaikan hasrat bangsa, agama dan negara kita.”

Bagi mengakhiri ucap utama ini, izinkan saya melaungkan kata-kata Allahyarham Prof Ahmad Ibrahim dalam rencana “SEKATAN-SEKATAN DALAM PELAKSANAAN UNDANG-UNDANG ISLAM DI MALAYSIA” yang berbunyi:-

“ … Selepas itu hendaklah kita menghormati dan menerima undang-undang Islam dalam semua bidang.

Langkah ini tidaklah boleh diambil tergesa-gesa tetapi hendaklah orang Islam sendiri mempelajari dan meyakinkan ketinggian taraf dan keindahan undang-undang Islam itu. Kita harus meyakinkan diri kita sendiri dan orang-orang lain di Malaysia bahawa undang-undang Islam itu adil dan saksama. Sayangnya kita telah mengabaikan dan mencuaikan khazanah yang berharga yang telah diwarisi kepada kita oleh para ulama Islam. Kita harus mempelajari undang-undang Islam itu dan berikhtiar dan berijtihad jika perlu untuk menjadikan undang-undang Islam itu undang-undang kebangsaan di Malaysia. Beberapa langkah telah pun diambil di Jabatan Syariah, Fakulti Islam, Universiti Kebangsaan Malaysia dan di Fakulti Undang-undang di Universiti Malaya, dan dengan kerjasama kedua-dua fakulti itu telah membawa kesan yang sangat baik. Kulliyyah Undang-undang Universiti Islam Antanabangsa telah ditubuhkan dengan tujuan menyiapkan pelajar-pelajarnya untuk menerima dan mengemukakan undang-undang Islam diterima sebagai undang-undang asas bagi orang-orang Islam di Malaysia. Tetapi ini adalah langkah permulaan sahaja dan banyak lagi langkah harus diambil untuk menghilangkan sangka buruk terhadap undang-undang Islam dan mengiktiraf dan menghormati undang-undang Islam di Malaysia. Undang-undang di negeri-negeri Barat, dengan secara langsung atau tidak, dan dengan diketahui atau tidak, telah banyak mengambil dan meniru undang-undang Islam. Di England banyak pembaharuan telah dibuat, yang telah membawa undang-undang itu lebih dekat kepada undang-undang Islam. Tetapi sayangnya kita di Malaysia hingga hari ini kerap kali menurut sahaja pembaharuan-pembaharuan yang telah dibuat di England, sungguhpun peruntukan yang setanding dengan itu atau yang lebih baik boleh didapati daripada undang-undang Islam. Kita orang-orang Islam di Malaysia haruslah menyesuaikan diri dan menguatkan iman kita supaya layak menenima kurnia undang-undang Islam kepada kita dan selepas itu bolehlah kita cuba memujuk jiran-jiran kita di Malaysia menikmati undang-undang itu.”

Raja Ahmad Mukhlis bin Raja Jamaludin (Panel Jawatankuasa Pemikir Isu Islam Semasa Pejabat Mufti Wilayah Persekutuan) dalam rencana “Agama Islam, Perlembagaaan Persekutuan dan Negara Malaysia: Suatu Analisis Dalam Mempertahankan Kedudukan Agama Islam dan Umat Islam di Malaysia” telah merujuk kepada kenyataan Dr. Aziz Bari berikut :

“Pada hakikatnya kita boleh mengatakan bahawa negara ini telah disyahadahkan dengan kalimah Islam sebagaimana tertulis dalam Perkara 3 (1) iaitu Islam adalah agama Persekutuan Malaysia sekaligus telah membatalkan ciri-ciri sekularnya. Dan kemudian terpulang kepada kita untuk mengisi kerangka itu dengan apa yang dituntut oleh Islam. ……”

Islam Online pada 7hb Disember 2012 telah menyiarkan, antara lainnya, kenyataan yang berbunyi:

“……… The UMNO President said that the position of Islam would always be defended as enshrined in the party constitution and in line with its position as the religion of the federation.

He said, “I wish to emphasize here, that UMNO is undoubtedly committed to continue elevating Islam based on the objectives of the shariah, to protect the religion, life, property, mind, dignity and race.”

“At this assembly, we wish to state clearly that we strongly oppose those propagating pluralism or liberalism,” he said while delivering the presidential speech carrying the theme, “Transformative Leadership Towards Achieving National Vision” in conjunction with the opening of the UMNO General Assembly 2012 later this week.

… Malaysia has been placed in the fifth spot in complying with the Malaysian Shariah Index managed by a group of international ulamas, Najib concluded.”

Akhir kata saya mendoakan agar perbincangan yang diadakan sepanjang seminar ini berlangsung dapat dimanfaatkan sepenuhnya dan dijadikan asas bagi tindakan selanjutnya.

Islamic NGOs To Submit Proposals Concerning Human Rights To Government

KUALA LUMPUR, Jan 5 (Bernama) — Over 20 Islamic non-governmental organisations (NGOs) will submit several proposals to the government concerning human rights issues that can threaten the sovereignty of Islam in Malaysia for the universal periodic review (UPR) purposes.

Malaysian Muslim Lawyers Association vice-president Azril Mohd Amin said the UPR would give the opportunity to the ruling government in 192 countries, including Malaysia, to declare the actions that could improve human rights in their respective countries.

He said the proposals would be submitted next month before Malaysia sent its UPR report to the United Nations (UN) Human Rights Council in March.

Among the proposals are to have a separate feedback note be sent to the Organisation of Islamic Cooperation’s (OIC) Independent Permanent Commission on Human Rights (IPHRC) to ensure that the syariah-specific and intra-faith issues were debated among countries and NGOs, as well as among legal syariah experts and Muslim scholars, he said.

Azril said this when tabling his working paper titled “Islam as National Religion: Between Universal Declaration of Human Rights and The Position of Islam in Malaysia’s Federal Constitution at the Seminar to Uplift Status of Islam as National Religion (SEMAIAN) organised by Pertubuhan Muafakat Sejahtera Masyarakat Malaysia (Muafakat) with cooperation from the Malaysian Islamic Development Department (Jakim) here Saturday.

— BERNAMA

Call For Islamic Religious Sovereignty Commission To Be Set Up

KUALA LUMPUR, Jan 5 (Bernama) — A member of the legal bureau of Federal Territories Islamic Religious Council (Maiwp) today proposed that an Islamic Religious Sovereignty Commission be set up to face new challenges and threats against Islam in the country.

Mahamad Naser Disa said the commission should be patroned by Yang di-Pertuan Agong and the members should comprise Islamic scholars to ensure that all Islamic-related issues be solved through discussions.

He said although the Federal Constitution recognized and preserved the sovereignty of Islam, many quarters were still trying to create confusion among the Muslims.

“Islam should not be made a political issue. As such, the involvement of the Council of Rulers will ensure sovereignty of Islam,” he said when tabling his working paper titled ‘Threats Against Sovereignty of Islam as National Religion’ at the SEMAIAN seminar aimed at ensuring sovereignty of Islam here Saturday.

He said the commission should ensure that all quarters, including the non-Muslims, would respect the sovereignty of Islam as the national religion.

— BERNAMA

Malay Rulers Have Obligation, Responsibility To Uplift Status Of Islam

KUALA LUMPUR, Jan 5 (Bernama) — The Malay Rulers have an obligation and a responsibility to uplift the status of Islam using their powers as the heads of the Islamic religion in their respective states.

International Islamic University of Malaysia (IIUM) law lecturer, Assoc Prof Dr Shamrahayu Abdul Aziz said the concept of Constitutional Monarchy should not prevent the Malay Rulers from discharging their responsibilities as heads of the Islamic religion.

“The royal institution is the main driving force in the implementation of Islamic law and to uplift the status of Islam as national religion.

“With the long-existing recognition, it is high time for the Rulers to play their parts more significantly as heads of Islamic religion,” she said when tabling her working paper titled ‘Sovereignty of Islam as National Religion : Roles of Malay Rulers as Stipulated in Federal Constitution’ at the Seminar to Uplift Status of Islam as National religion (SEMAIAN) here Saturday.

She also said the Malay Rulers could also play their parts in formulating government policies so that the policies would be in line with the status of Islam as the official religion in the country.

— BERNAMA

Raja-Raja Melayu Berperanan Mendaulat Dan Memartabat Islam

KUALA LUMPUR, 5 Jan (Bernama) — Sultan dan Raja Melayu, yang merupakan Ketua Agama Islam, mempunyai peranan dan tanggungjawab untuk mendaulat dan memartabatkan agama Islam mengikut kuasa yang ada pada mereka.

Pensyarah Kulliyyah Undang-Undang Profesor Ahmad Ibrahim, Universiti Islam Antarabangsa Malaysia (UIAM), Prof Madya Dr Shamrahayu Abdul Aziz berkata konsep Raja Berperlembagaan tidak seharusnya menghalang Institusi Raja-Raja untuk melaksanakan peranan mereka sebagai Ketua Agama Islam.

“Dengan pengiktirafan setelah sekian lama, sudah sampai masanya bagi Raja-raja merealisasikan kedudukan baginda sebagai Ketua Agama,” katanya ketika membentangkan kertas kerja bertajuk ‘Kedaulatan Islam Sebagai Agama Negara-Peranan Raja-Raja Melayu Berpaksi Perlembagaan Persekutuan’ pada Seminar Mendaulatkan Islam Agama Negara (SEMAIAN) di sini Sabtu.

Shamrahayu berkata sebagaimana difahami daripada sejarah dan penerimaan prinsip raja sebagai Ketua Agama, kuasa, peranan dan tanggungjawab berhubung hal ehwal agama Islam serta adat istiadat Melayu sepenuhnya berada di bawah ruang lingkup budi bicara Raja-Raja.

Katanya sebarang tindakan atau apa jua perkara berhubung agama Islam dan Melayu hendaklah diurus dan diselenggara menurut kehendak Raja-Raja (dengan nasihat mufti atau institusi lain) yang bertanggungjawab memberi nasihat dalam hal berkenaan.

— BERNAMA

Bersatu Bentuk Perlembagaan Berasaskan Islam

KUALA LUMPUR: Jika orang Islam ingin Perlembagaan Persekutuan dijadikan lebih dekat dengan Islam, mereka harus mencari jalan agar mendapat kuasa untuk meminda undang-undang di Malaysia yang bertentangan dengan undang-Undang Islam.

Biro Undang- Undang Majlis Agama Islam Wilayah Persekutuan (MAIWP), Mahamad Naser Disa berkata usaha itu boleh diambil untuk meminda undang-undang yang diluluskan dari zaman penjajah.

Katanya ia adalah penting supaya undang-undang tersebut tidak bertentangan dengan undang-undang Islam sekaligus dapat memartabatkan kedudukan Islam dalam Perlembagaan Malaysia.

“Perlembagaan adalah undang-undang tertinggi, ia adalah sumber kepada undang-undang yang digubal, maknanya kalau hendak gubal undang-undang, Parlimen, Dewan Rakyat dan Dewan Negara.“Sumbernya ialah undang-undang yang hendak digubal itu tidak boleh bercanggah dengan Perlembagaan itu sendiri, jadi kalau ada undang-undang Common Law yang bercanggah dengan Islam sepatutnya kita tidak boleh pakai dah kerana dia bercanggah dengan Perkara 3 iaitu Islam itu,” katanya dalam satu sidang media khas Seminar Mendaulatkan Islam Agama Negara (SEMAIAN) anjuran Pertubuhan Muafakat Sejahtera Masyarakat Malaysia (Muafakat) dengan kerjasama Jabatan Kemajuan Islam Malaysia (Jakim).

Justeru katanya pendekatan seperti ini dapat dirujuk melalui perdebatan peguam-peguam bukan Islam antaranya Ramdas Tikamdas dan Mura Raju harus diambil kira dalam usaha untuk mendaulatkan perundangan Islam.

Cubaan untuk mendaulatkan kedudukan Islam sebagai agama rasmi telah dilakukan oleh kedua-dua peguam tersebut yang pada hakikatnya hanya satu suatu pembelaan bagi mengelakkan anak guam mereka dari dijatuhi hukuman mati bagi kesalahan pengedaran dadah dan memiliki senjata api.Beliau berkata demikian dengan merujuk kepada kes ‘Che’ Omar bin Che Soh vs Public Prosecutor’ di mana peguam berkenaan berhujah bahawa hukuman mati bagi kedua-dua kesalahan itu bercanggah dengan hukum syarak kerana kedua-dua kesalahan itu bukan kesalahan hudud.Oleh itu ia bercanggah dengan perkara 3(1) yang meletakkan Islam sebagai agama Persekutuan.“Sebab itu Tun Ahmad Fairuz menghargai apa yang dibuat oleh Ramdas dan T Muraraju tetapi yang masalahnya saranan ini agar diteruskan oleh orang politik dan akademik sebagainya, itu tidak dibuat.“Ia menyebabkan kita sampai sekarang berada dalam kekaburan, ini menjadi masalah kepada kita. Apabila kita ada kekuatan dalam Perlembagaan tetapi kita tidak bergerak dengan selaras apa yang dibuat oleh Perlembagaan.“Memanglah kita sudah pergi sebaliknya, ada sebahagiannya ada yang berpandangan kita sekular, jadi kita membawa masuk unsur-unsur sekular kerana dia kata negara kita sekular, sedangkan dalam Perlembagaan, tiada sepatah perkataan pun yang mengatakan negara kita sekular, itu yang menjadi masalahnya,” katanya lagi.

Justeru katanya bagi mendaulatkan Islam diangkat martabatnya dalam Perlembagaan Malaysia sudah sampai masanya hujah kedua-dua peguam itu diteruskan di forum-forum lain seperti di Parlimen dan kepada ahli politik.

Namun saranan itu tidak diikuti oleh peguam-peguam Islam yang lain, dan tiada usaha bersungguh-sungguh untuk mengkaji keberkesanan Perkara 3(1) untuk memartabatkan kedudukan Islam.

Sebaliknya majoriti peguam Islam mengambil sikap menerima sahaja keputusan Mahkamah Agung itu.

Sementara itu, Speakder Dewan Negara, Tan Sri Abu Zahar Ujang yang hadir sama turut menekankan perlu ada majoriti dua pertiga dalam Dewan Rakyat dan Dewan Negara supaya pindaan itu dapat diterima.

“Perlembagaan itu adalah ibu segala undang-undang dan sudah termaktub dalam Perkara 3 Kedudukan Islam, jelas di situ. Soal pemahaman Islam di situ sudah jelas, tiada kabur-kabur sudah.

“Kalau apa-apa pindaan hendak dibuat, kita perlu balik ke Parlimen. Kalau ada apa-apa pindaan yang hendak dibuat, perlu mendapat keputusan 2/3 dalam Parlimen.

“Contohnya sekarang, kalau kita tidak memiliki 2/3 majoriti, masalahnya sekarang kita tidak mempunyai majoriti 2/3, kita tidak boleh buat apa-apa pindaan dalam Perlembagaan,” katanya.

Malah perkara itu turut mendapat sokongan daripada Naser dan Mantan Ketua Hakim Negara, Tun Ahmad Fairuz Sheikh Abdul Halim yang menegaskan penting untuk mendapatkan majoriti 2/3 bagi membolehkan pindaan terhadap undang-undang di Malaysia yang bercanggah dengan undang-undang Islam.

Turut hadir pada sidang media adalah Mantan Hakim Mahkamah Rayuan, Datuk Mohd Noor Abdullah dan Ketua Pengarah Jabatan Kemajuan Islam Malaysia (JAKIM), Datuk Othman Mustapha.

Sumber: Antarapos

Suruhanjaya Kedaulatan Agama Islam Dicadang Ditubuhkan

KUALA LUMPUR, 5 Jan (Bernama) — Seorang anggota biro Undang-undang Majlis Agama Islam Wilayah Persekutuan (MAIWP) mencadangkan sebuah Suruhanjaya Kedaulatan Agama Islam ditubuhkan bagi mengatasi ancaman-ancaman baru terhadap agama Islam di negara ini.

Mahamad Naser Disa berkata suruhanjaya itu perlu dinaungi oleh Yang di-Pertuan Agong dan dianggotai ilmuan agama supaya setiap masalah dan aduan berkaitan agama Islam dapat diselesaikan secara muzakarah.

Beliau berkata meskipun Perlembagaan Persekutuan mengiktiraf dan memartabatkan kedaulatan Islam, namun kini terdapat pihak tertentu sering melakukan pelbagai usaha bagi menimbulkan kekeliruan di kalangan umat Islam.

“Islam tidak sepatutnya dijadikan bahan pertimbangan politik. Penglibatan Majlis Raja-Raja akan dapat pastikan Islam sentiasa didaulatkan,” katanya ketika membentang kertas kerja bertajuk “Ancaman-ancaman terhadap Kedaulatan Islam Sebagai Agama Negara” pada Seminar Mendaulatkan Islam Agama Negara (SEMAIAN) di Pusat Islam di sini.

Katanya suruhanjaya itu perlu memastikan semua pihak termasuk rakyat bukan Islam untuk menghormati kedaulatan Islam sebagai agama Persekutuan.

— BERNAMA